Dire Straits - Dire Straits

[seska]

A ja mysłałem że on już przepadł bez œladu a tu prosze .

[filipk91]

to moze tutaj znajdzie sie medrzec, ktory powie czemu Terry opuscil DS?

[Kuba]

Dla mnie genialny debiut, wspaniała płyta. Zaczyna się balladowo, jakimiœ tajemniczymi zagrywkami gitary, ale potem już uderza z typowš werwš. Down To The Waterline to wspaniały, dynamiczny i całkiem przebojowy otwieracz. Water Of Love to spokojna, gitarowa balladka, będšca pierwowzorem dla wielu póŸniejszych nagrań, podobnie rzecz ma się z bardzo rytmicznym i żwawym Setting Me Up. Zaskakuje funkowy puls w Southbound Again. Sultans Of Swing to również utwór bardzo żywy, ale wcale nie najlpeszy, po prostu jeden ze œwietnych kawałków na płycie. Zaraz potem otrzymujemy dwie wspaniałe balladki, lekko swingujšcš In The Gallery i delikatnš Wild West End (dla mnie numer 1 na płycie). Właœciwie to ta płyta stoi u mnie obok On Every Street. Gdyby przymknšć oko na smętny Six Blade Knife i raczej nieudane Lions, chyba zajęłšby u mnie pierwsze miejsce. Słychać, że debiut nagrany przez dojrzałego goœcia, któy doskonale wie, co chce osišgnšć. Często bowiem jest tak, że na debiutanckim albumie grupa dopiero szlifuje lub poszukuje swojego stylu. U DS jest zupełnie inaczej - ten styl jest już tutaj ukształtowany...

[Ania_M]

Słucham "In the Gallery" i nie moge oprzeć się wrażeniu, że we fragmencie:
The birds of a feather all the phonies and all of the fakes
Mark śpiewa z pełnymi ustami...
Jasny gwint, dajcie mi namiary njakiegoś dobrego psychiatrę bo to co ostatnio się ze mną dzieje jak słucham Marka już nie przeraża...

Kuba, w moim wypadku Lions to mój ukochany temat na płycie, ale stawiam ją koło Brothers in arms

[Ania_M]

Dziś w "Jakiej to melodii" w trzeciej rundzie było Dire Straits:-) Zagadka: "Hit z płyty z 1978 roku". Kobieta strzeliła w "Walk of life" i w "Money for nothing". A co to było? No oczywiście że "Sułtani". A na końcu zaśpiewali - nawet bardzo ładnie

[Filip]

No to super że sięgają po utwory Dajerów i jak widac idzie jeszcze kogoś zagiąć

[Ania_M]

Ja sobie pomyślałam na początku ze to wstyd umieszczać M4N i WoL w 1978 roku - no ale jak ktoś w tym nie siedzi, to ma prawo się pomylić w sumie

[Ania_M]

Nawiasem mówiąc, dość często zdarza mi się przeklinać los, że nie urodziłam się wcześniej, ze nie bylo dane mi dorastać kiedy mój ukochany zespół nagle pojawił się na scenie muzycznej. Dziwne, ale takie myśli pojawiają się w mojej głowie tylko wtedy, gdy odpalam "Jedynkę".

[filipk91]

Ja bym się chętnie urodził w Anglii jakos koło 1951 (rocznik mojego ojca ).

[.:Olaf:.]

Płyta bardzo dobra, (jak zresztą wszystkie) ale nie zgodzę się, że już tutaj DS wypracowali swój styl. Słychać przecież inspiracje Bobem Dylanem, Chetem Atkinsem, czy (troche mniej) Chuckiem Berry. Z jednej strony to dobrze, bo mało doświadczony wtedy Knopfler równał do najlepszych, ale swój styl wypracował dopiero na Communique, które mi osobiście podoba się bardziej niż debiutowa

Mimo wszystko tylko pozazdrościć takiego startu!

Pozdrawiam

[Robson]

Na każdej płycie słychać jakieś tam zawsze inspiracje. "Jedynka" pokazała niewątpliwie geniusz kompozytorski Marka Knopflera. Pokazała świetnego gitarzystę który jest bardzo rozpoznawalny i wrażliwego tekściarza. W mojej opinii dwie pierwsze płyty są do siebie podobne dopiero trzeci album DS poprzewracał wszystko do góry nogami pod względem brzmienia i kompozycji

[Ania_M]

A ja niedawno przeglądałam TR z 92 roku z wkładką o DS, przeczytałam recenzję "Jedynki" +Tomka Beksińskiego, w której pisał, że ilekroć słucha tej płyty, to zastanawia się co ludzie w niej widzą, bo jemu podoba się tylko "Sultans of swing", a na końcu takie ładne zdanie: "Nie jestem fanem tego zespołu, ale bez tej muzyki było mi smutno" - nie tak dosłownie, ale taki był sens
Bo tak przy okazji, ja uwielbiam tę płytę. Jak każdą.

[Robson]

Tam chyba było że nie oddalby za nią życia...

[Ania_M]

Rzeczywiście, Robercik...
W zasadzie to chyba powinnam zrobić to od razu - tzn sięgnąć po gazetę.

Zacznę może od tego, że nigdy nie szalałem na punkcie Dire Straits. Nigdy nie zachwycałem się muzyką zespołu w takim stopniu co inni. Mówiąc szczerze, po wysłuchaniu debiutanckiej płyty Dire Straits przecierałem oczy, ziewałem i zastanawiałem się, co też wszyscy widzą w tym smędzeniu. Poza jednym utworem - Sultans of swing który faktycznie przerwał na kilka przyjemnych chwil nudę ziejącą z owego albumu. Tak, jakby nagle życie wstąpiło w czterech marudzących muzyków. Jakby nagle spłynęło coś z nieba i sprawiło, że nawet narracyjny śpew Knopflera stał się bardziej melodyjny. A jak zabrzmiała jego gitara! [...] Knopfler nie wymyślił nic, czego wcześniej nie zrobił J.J.Cale, ale włożył w to więcej serca. Jego gitara niemalże śpiewa. Nie ukrywam, gdyby nie Sułtani swingu, nie sięgnąłbym po drugi album grupy . [...] Powtarzam raz jeszcze, nigdy nie byłem oddanym fanem Dire Straits i nie wpdałem w bezkrytyczny zachwyt ad kolejnymi płytami Marka Knopflera. Ale lubię słuchać tej muzyki. Nie oddałbym za nią życia, ale bez niej byłoby mi smutno.
+Tomasz Beksiński, Tylko Rock , 5, MAJ 1992

Swoją drogą, co za ironia losu...bo czyż nie...?...zasada samospełniającej się przepowiedni...?

[.:Olaf:.]

Hehe, a jak wpiszecie w YouTube "The best guitar solo" wyskakuje Knopfler i Sultans of Swing na żywo I to na pierwszym miejscu

[.:Olaf:.]

,W mojej opinii dwie pierwsze płyty są do siebie podobne dopiero trzeci album DS poprzewracał wszystko do góry nogami pod względem brzmienia i kompozycji

Masz rację. Wczoraj właśnie słuchałem wszystkich trzech i to słychać Dzięki

[Ania_M]

Jeżeli chodzi o płyty, dla mnie bardzo podobne do siebie są "Brothers in arms" i "On every street"

[pablosan]

Tak, pierwsze dwie płyty mają zdecydowanie wspólny mianownik

[Robson]

15 grudnia można się spodziewać wznowienia pierwszej płyty na winylu.

[olaph72]

Dobre wieści.