Moje Felietony, V 6.0 :)

[Raingod]

Hej. Nie umarlem jeszcze w czelusciach prac moich, wracam na forum z pewnymi przemysleniami......
Z nowosci - nic sie nie zmienilo , dalej jestem z wami, bardziej czytam jak pisze, ale wracam po czasie - dzieki Andrzej za ciagle namowy ;D


Jako rocznik 1973, wychowany na latach osiemdziesiatych, kiedy moja swiadomosc osiagnela wyzyny percepcji, doznalem urazu. XXI wiek mnie nie kreci. Nie znajduje sie....

Moja playlista zawsze obfitowala w najroznijsze utwory, od pop rocku az po ciezkie gitarowe brzmienie. Mam jednak wrazenie ze naszym idolom spilowano kly. I tu kilka slow dla ortodoksyjych sluchaczy M.K. - od zawsze jestem jego fanem, kazda plyte kupie obligatoryjnie, bez wzgledu na zawartosc - a jednak tylko lata D.S. w pelni zaspokaja moja radosc, moje ego czuje sie nasycone a dusza pelna. Zawsze bede docenial JEGO kunszt, ale brakuje mi pazura. Wybaczcie wiec za slowa, ktore padna w kolejnym watku - jako moi wspolbratymcy z forum zrozumiecie (mam nadzieje) i retoryka zostanie zrozumiana i doceniona bez niepotrzebnych antaginizmow.

Przechodze do serum. Zawiodlem sie. Bardzo. PO 635-tym wysluchaniu Kate Bush i Davida Gilmoura dalem spokoj. Wyslalem ich na emeryture. Zaczne niepoprawnie od panow (pana). David Gilmour mnie zawsze urzekal swoja gitara. Jestem fanem floydow od czasu the Wall - oczywiscie perly z Dark Side mnie zawsze chwytaly za serce, ale przelom lat 70/80 to dla mnie esencja muzyki. Po Division Bell spodziewalem sie objaiwnia - na solowej plycui genialnego gitarszty. Kupilem te plyte na lotnisku w Londynie (po polsku Londek - vide MIŒ) - za cale 16 funciakow, odmawiajac sobie kanapek na droge powrotna - a z wizz air trwalo to dosc dlugo Moje rozczarowanie bylo mocne - szkoda bylo tych pieniedzy. PO 1, 2, 28 przesluchaniu, nie znajduje nic dla siebie. Nie ma dramatyzmu, napiecia, checi tworzenia. NIC. Nie ma tam NIC. Tak samo bylo po koncercie w Stoczni. Gorzej bylo tylko ze STING-iem w Warszawie. Szkoda czasu, pieniedzy i serialow na TVP 1. Lepiej rozsiasc siez flaszka wyborowej i zapomniec o XXI wieku w muzyce. Wlaczyc VIVE i posluchac jeczacych do ksiezyca murzynow, przerabiajacych stare, dobre numery na covery z krecacymi dupciami panienkami. Kate Bush tez zawiodla. Na calej linii. Liczylem, ze ta ikona kobiecosci i namietnosci w muzyce, da mi wiele estetyczno-muzycznych wrazen. Zawiodlem sie. Po euforii, ktora wziela sie informacji ze Kate wypuszcza 85 minut muzyki na 2CD, przyszlo ochlodzeni...... 68 zl - POLSKICH- CIEZKO ZAROBIONYCH - poszlo na smieci. Koniec suity Aerial pozostawia niedosyt Kate. Reszta na smietnik....

We wtorek jade zweryfikowac FISH-a. 20 lat po Misplaced Childhood. Napisze relacje. I skoncze ten felietonik - dochodzac do naszego mistrza. Do zobaczenia, nie krytykujcie mnie za zbytnio. Wroce we srode.
RAINGOD

[olaph72]

Jesteœmy równieœnikami, Raingod. I, jak widzę, dzielimy te same odczucia. Socjologia ma na nie gotowš odpowiedŸ. Każde pokolenie najbardziej przywišzuje się do tej muzyki (bšdŸ sztuki w szerszym pojmowaniu), której słuchało w latach największych wzruszeń i uniesień emocjonalnych. Pomijajšc czasy niepokojów społecznych (wojny itp.), takim okresem sš zawsze lata młodoœci. Pierwsze miłoœci, rozmaite próby doœwiadczania upragnionej dorosłoœci, rodzšca się œwiadomoœć życiowych wyzwań - to wszystko tak zmienia człowieka, że z większš wrażliwoœciš chłonie np. muzykę. Mózg zaœ nadaje jej wtedy etykietkę "najważniejsza", a więc często "najlepsza". Każda piosenka, każda płyta usłyszana po latach jest w naszych głowach automatycznie porównywana z tamtš i oceniana. Im silniejsze piętno odcisnęła na nas młodoœć, czas dojrzewania - tym wyższš poprzeczkę stawiamy wszystkiemu, co przychodzi póŸniej.
To nie sš żadne wymysły, ani akademickie teoretyzowanie. Na tej prawidłowoœci oparte sš na przykład badania marketingowe w rozgłoœniach radiowych - w ten sposób ustala się jakš muzykę lubiš docelowi słuchacze.
Pomijajšc jednak socjologiczne dywagacje, obiektywnie trzeba przyznać, że dobrej muzyki jest coraz mniej. Do szału doprowadzajš mnie kolejne przeróbki znanych hitów. Mam na to pewnš teorię. Liczba możliwych kombinacji dŸwięków (z zakresu słyszalnego przez ludzkie ucho), z których można ułożyć melodię - jest przecież ograniczona. Najprawdopodobniej jesteœmy œwiadkami przekroczenia "masy krytycznej". Zasób oryginalnych melodii wyczerpał się, bšdŸ się wyczerpuje. To dlatego tyle jest "odgrzewanych kotletów". Nie sšdzę, by udało się wymyœlić jeszcze jakiœ wyrazisty gatunek muzyczny. Wtórnoœć, plagaty i skrajny eklektyzm - tyle pozostało dziœ kompozytorom. Najgorzej zaœ, kiedy dochodzi do autoplagiatów. Od ukazania się "The Ragpicker's Dream" na każdej kolejnej płycie MK słyszę - nie tyle echa, co wyraŸne zapożyczenia z własnych, starszych utworów...
Można też podejœć do sprawy trywialnie: starzejemy się, Raingod.

[Raingod]

To nam pozstalo umowienie sie na wodke A powaznie - starzenie to nic zlego. Mamy swoj swiat, wykreowalismy sobie wlasny gust, pasje, i tego sie trzymajmy. Nasi roszice sluchali beatelosow i chwala nam za to - pokazali ze mlodosc ma swoja percepcje, ktora przenosimy na reszte zycia. Cieszmy sie ze zostalismy fanami M.K., cokolwiek nie nagra!

[olaph72]

Nic dodać, nic ujšć.

[koobaa]

Witaj Raingod! Brakowało tu Twoich Opowieœci . Ja oczywiscie zgadzam się z waszym zdaniem, że w dzisiejszych czasach muzyka zeszła na psy, ale również Olafa teza przemawia do mnie, że każde pokolenie widzi dobrš muzykę inaczej i zazwyczaj jest ona odzwierciedleniem czasów młodoœci, kiedy dopiero tworzy się wrażliwoœć każdego z nas. Czy faktycznie jednak wszystko w tej dzisiejszej muzyce zeszło na psy? Czy faktycznie nie ma juz pomysłów i twórców, którzy potrafiš stworzyc coœ co poruszy, coœ co będzie œwieże? Oczywiœcie każdy z nas będzie odbierać muzykę trochę inaczej (mimo że jesteœmy z tego samego pokolenia i wychowaliœmy się na tym samym), ja np nigdy nie powiedziałbym, że Kate Bush zawiodła na całej linii, wręcz przeciwnie- płyta, o której pisze Raingod bardzo do mnie trafiła... a już na pewno nie użyłbym słów typu 'autoplagiat', jak zrobił to Olaf w stosunku do tego, co ukazało się po Ragpicker's Dream. Bez przesady panowie. Tak sprawę ujmujšc cały album Communique jest autoplagiatem albumu debiutanckiego DS, a Private Dancer jest niczym innym jak autoplagiatem Love Over Gold. To zupełnie normalne, że w całej twórczoœci artysty pojawiajš się podobne motywy. Według mnie to wcale nie autoplagiat, tylko wręcz pewien znak firmowy, wyznacznik pewnego stylu kompozytora (coœ po czym można poznać go i powiedzieć - "O, to jest typowo knopflerowskie"). Jestem pewien, że w każdej dyskografii znajdziemy tego typu analogie i chyba okreœlenie 'autoplagiat' jest tu troche za duże (nie na miejscu).

Originally posted by Olaph72
Wtórnoœć, plagaty i skrajny eklektyzm - tyle pozostało dziœ kompozytorom

Nie wierzę . Nie sšdzę . Eklektyzm wcale nie musi być odbierany pejoratywnie, a w takim œwietle odebrałem Twojš wypowiedŸ, Olaf.
Nawet jeœli nie powstanie już żaden oryginalny i wyraŸny kierunek muzyczny, istnieje jeszcze tyle kombinacji muzycznych, tyle pomysłów, tyle nieodkrytych melodii... ja wierzę, że to ocean, który nie ma końca. Trzeba tylko umieć po nim pływać. A że jest coraz trudniej? To fakt. Na szczęœcie jest Mark... Póki on gra i tworzy, nie boję się wcale .

[olaph72]

Szanuję Twój optyzmizm, Kuba, ale go nie podzielam. To co miałem na myœli, to bynajmniej nie "znak firmowy". Może nim być charakterystyczne brzmienie gitary, specyficzna technika gry, pewne sztuczki wykonawcze i z całš pewnoœciš styl kompozytorski (jeœli można użyć takiego okreœlenia). Czym innym jednak ogólne i szeroko ujęte podobieństwo różnych elementów twórczoœci, a czym innym ewidentne powtórzenie pewnych motywów. Zamierzone, czy nie - to inna sprawa. Natomiast odczucia mam ambiwaletne, kiedy na nowej płycie mojego ulubionego artysty słyszę (a umiem słuchać) motywy z jego starszych piosenek. Z jednej strony miło wiedzieć, że wcišż pływa w tej samej wodzie. Z drugiej zaœ - niekiedy kręci się w kółko.
Odchodzšc na chwilę od MK, polecam Ci wysłuchanie muzyki do dwóch filmów: "Twierdza" i "Gladiator". Obie partytury wyszły spod ręki tego samego kompozytora - Hansa Zimmera. Pierwszy film powstał w 1996 roku, drugi w 2000. Podobieństwo kompozycyjne jest tak uderzajšce, że nie ma mowy ani o pomyłce, ani o "wyznaczniku stylu".

[Robson]

Witam moje pokolenie Długi temat ale kiedy patrzę na siebie, to przed laty byłem bardziej "zamknięty" i większym ortodoksem jeœli chodzi o muzykę. Przypuszczam, że nie mogło być inaczej jeœli wychowywalem się na audycjach Tomka Beksińskiego. Jeœli kiedykolwiek zetknęliœcie się z Beksš wiecie co mam na myœli. Wszystkie te noce i magiczne spotkania nie przepadnš jak łzy w deszczu. Ale czas nie czeka na nikogo i obecnie jestem bardziej otwarty na nowe. Brakuje mi przewodnika ale jakoœ trzeba sobie radzić. Może to wynika z mojej pracy którš wykonuje na co dzień. A zamykać sie nie można. Cały czas trzeba poszukiwać. Cały czas trzeba kształować swojš wrażliwoœć. Nie tylko przeszoœciš. Mark ma chyba rację, że przesadnie celebrujemy nostalgię. Jest wiele muzyki którš trzeba odkryć i do której trzeba dotrzeć. Nawet jeœli będzie nam coœ przypominać, bo nic więcej nie można wymyœleć to i tak moim zdaniem warto. Ja wszędzie (mam na myœli muzykę) szukam piękna. Wiem co lubię. Choć z czasem pewnie skorupa grubsza, ale nie jest tak że fascynacji brak.

Dodam jeszcze, że nigdy nie podchodziłem do MK na zasadzie: to już było. Akurat plyta The Ragpicker's Dream jest dla mnie wyjštkowa pod wieloma względami. Nawet powiedziałbym nad wyraz oryginalna bardziej niż Golden Heart. To jest Mark Knopfler i zawsze będziemy Go słyszeć podobnego do DS czy solowych płyt, utworów wczeœniejszych. Nie spodziewajmy się i nie wymagajmy od MK że nagle stanie się jakimœ super szybkim wcieleniem Joe Satraniego czy kimœ podobnym. Nie jest też tak że Mark Nas niczym już nie zaskoczy. Ale czy to nie piękne że mniej więcej wiemy na co możemy liczyć? Ja się cieszę

[olaph72]

Robson, idziemy poboczem, więc wepchnę nas bezceremonialnie na œrodek drogi. Posłuchaj "Back To Tupelo" i "Iron Hand". Jeœli nie słyszysz podobieństwa melodycznego, to... pokaż mi słonia, który Ci to zrobił.

[Robson]

Dobre! Oczywiœcie że podobieństwa sš. Ale ja nie podchodzę do tego na zasadzie; o to zagrał tak samo a tu z kolei też nie wymyœlił niczego nowego a tam skopiował swoj styl. Ja po prostu słucham i nawet jeœli mam skojarzenia a przecież mam to dany utwór lšduje w tej samej szufladzie i jest dla mnie tylko w takim samym duchu ale tak naprawdę inny. Ja się po prostu godzę na tak układ i nie mam pretensji do swojego słonia (niech robi swoje)

[Andrzej]

Dziękuje Raingood - warto było czekać.
Po wypowiedziach moich poprzedników (Raingood,Cooba,Olapf 72 i Robson) wpadłem w zadumę. Uwielbiam ludzi, którzy potrafiš opisacć muzykę w słowach.
Œwietnie się Was czyta......no właœnie, a póżniej długo myœli nad retorycznymi zagadnieniami i sugestiami. Kilka Waszych metafor zaprogramowałem już na twardym dysku obydwu pólkul mózgowych.Wiem ,że warto, i wiem, że nie mogš wypaœć z pamięci. ENTER

[olaph72]

Robson, a ja się na to nie godzę i piętnuję każdš wtórnoœć. No i dręczy mnie dysonans emocjonalno-analityczny. Bo jako słuchacz-fan pokocham każdy dŸwięk jaki wyjdzie spod palców MK. Ale nie jestem bezkrytyczny, i jako słuchacz-recenzent wychwytuję takie kiksy.

[koobaa]

Originally posted by Robson+Oct 2 2006, 04:11 PM--></div><table border='0' align='center' width='95%' cellpadding='3' cellspacing='1'><tr><td>QUOTE (Robson @ Oct 2 2006, 04:11 PM)</td></tr><tr><td id='QUOTE'> Wszystkie te noce i magiczne spotkania nie przepadnš jak łzy w deszczu. Ale czas nie czeka na nikogo i obecnie jestem bardziej otwarty na nowe. Brakuje mi przewodnika ale jakoœ trzeba sobie radzić. Może to wynika  z mojej pracy którš wykonuje na co dzień. A zamykać sie nie można. Cały czas trzeba poszukiwać. Cały czas trzeba kształować swojš wrażliwoœć. Nie tylko przeszoœciš. Mark ma chyba rację, że przesadnie celebrujemy nostalgię. Jest wiele muzyki którš trzeba odkryć i do której trzeba dotrzeć. Nawet jeœli będzie nam coœ przypominać, bo nic więcej nie można wymyœleć to i tak moim zdaniem warto. [/b]

Pięknie powiedziane Robert. Ja chciałbym tylko dodać, że sam stałeœ sie teraz przewodnikiem. Przez to co robisz (a przede wszystkim dzięki temu jak to robisz) jesteœ godnym następcš i kontynuatorem tego co kiedyœ zaczšł Beksa w swych niezapomnianych audycjach.

<!--QuoteBegin-Olaph72
Robson, a ja się na to nie godzę i piętnuję każdš wtórnoœć.  No i dręczy mnie dysonans emocjonalno-analityczny. Bo jako słuchacz-fan pokocham każdy dŸwięk jaki wyjdzie spod palców MK. Ale nie jestem bezkrytyczny, i jako słuchacz-recenzent wychwytuję takie kiksy. [/quote]
Olaf, takich przykładów jakie podałeœ jest w muzyce (nawet tylko MK) cała masa. Tak naprawdę można by każdy utwór porównywac do siebie i pewnie w wielu z nich znalazłbyœ echa poprzednich. Nie jestem pewien czy tak naprawdę w muzyce chodzi o to, żeby za każdym razem stworzyć coœ zupełnie innego, oryginalnego, co nie będzie mieć znamion (œladów) poprzednich utworów? Jest to niemożliwe i chyba nawet bym tak nie chciał.Przecież poniekšd tego właœnie chcemy od ulubionego wykonawcy, by przekazał nam nowe dŸwięki ale w starym, dobrym stylu, używajšc sprawdzonych metafor (znaków firmowych) jednak innymi œrodkami wyrazu (aranżacjami). Nawet jak spojrzysz na cały materiał DS, istnieje tam całe mnóstwo analogii typu Back To Tupelo - Iron Hand. Ja oœmielę się nawet powiedzieć, że gdyby Sultans Of Swing zagrać w innej tonacji, na innym instrumencie (innej aranżacji), w innym tempie i dopisać inne słowa - byłaby to zupełnie nowa piosenka, nowa historia opowiadajšca o czymœ innym. Chyba nie warto się czasem wgłębiać w takie analogie i doszukiwać się tego typu 'kiksów' - jak to nazwałeœ. Naprawdę tak Cię to razi? Ja nie zwróciłbym na to nawet uwagi, gdybyœ o tym nie wspomniał... Skoro piętnujesz każdš wtórnoœć, to dlaczego tak lubisz covery MK/DS w wykonaniu Druhej Travy?

[olaph72]

Bo czym innym jest ukłon w stronę Artysty, a czym innym beztroskie dokonywanie "zapożyczeń", bšdŸ kopiowanie stylu. Poza tym w takim przypadku górę bierze we mnie fan, skrzętnie gromadzšcy tego rodzaju ciekawostki.
Tak jak napisałem wczeœniej - walczš we mnie wrażliwy słuchacz i uzbrojony w mędrca szkiełko i oko analityk. Czasem zwycięża ten pierwszy, czasem ten drugi.
Odnoszšc się zaœ do Twojej, Kuba, uwagi o "autopodobieństwach" w twórczoœci DS - uprzejmie proszę o jakiœ przykład. Jestem bowiem odmiennego zdania. Nie od dziœ stoję na stanowisku, że w czasach DS mój ulubiony Artysta był bardziej oryginalnym twórcš.
Na marginesie: czy uwierzycie, że z "The Ragpicker's Dream" - po tylukrotnym przesłuchaniu, jestem w stanie przypomnieć sobie zaledwie trzy, cztery melodie?!?! Podczas gdy na przykład całš "Sailing To Philadelphia" mogłem byłem zaœpiewać (gdybym nie fałszował) i zagrać (gdybym umiał grać na jakimœ instrumencie) od pierwszej do ostatniej nuty już po czwartym wysłuchaniu... To też jest pewien symptom.

[Evelda]

Stawiajš się moje roczniki - melduję się i ja .
Raingod – gdybym poszukujšc dŸwięków dla siebie poprzestała na przeglšdaniu tzw. muzycznych kanałów i pływaniu w mętnych falach eteru (czyt. odsłuchiwaniu radiowych stacji) na zasadzie ‘jak leci’, z całš pewnoœciš przyszłoby mi teraz ze łzami w oczach i rozpaczš w duszy podpisać się pod Twoim wczorajszym postem.
Z pewnoœciš jest mi w tej chwili łatwiej (i poniekšd radoœniej) pisać, gdyż zarówno nowa Kate Bush jak i David Gilmour zdecydowanie do mnie trafiajš (jasne, nie brak na tych albumach chwil... słabszych , powiedzmy sobie jednak szczerze – ileż albumów ‘z przeszłoœci’ wprawia w muzycznš ekstazę od pierwszej do ostatniej nuty...?).
Przy wszystkich moich codziennych ‘zawodach’ i całej mojej muzycznej ortodoksyjnoœci (jednak) bynajmniej nie upatrywałabym w XXI wieku końca Muzyki jako takiej. Ani nawet Muzyki, którš œmiem nazywać ‘swojš’ (lepszš czy gorszš - nie mnie osšdzać).
Jasne – można odwrócić się plecami do dŸwięków, które nas zewszšd atakujš, plunšć na to wszystko i odejœć w mrock z pogardliwš minš. Gdybym jednak kiedyœ obraziła się na P. Gabrielu za jego wczesne (ambientowe) ‘eksperymenty’, ominęłoby mnie So, Us, Passion (...). Gdybym œmiertelnie obraziła się na Fishu za to, że swoim odejœciem pogrzebał przyszłoœć Marillion, nigdy nie sięgnęłabym po Vigil in a Wilderness of Mirrors (i wszystko, co po nim), ani też (o zgrozo! po solowego Hogartha, nie wspominajšc nawet o Marillion.2 (wtedy nie dostałabym Brave, Afraid of Sunlight (...) - choć do tej pory uważam, że pozostanie przy tej samej nazwie zespołu było sporym nadużyciem wobec fanów).
Przykłady można mnożyć, jednak nie w tym rzecz. Istotniejsze wydaje się pytanie: czy można odmawiać komukolwiek, a już w szczególnoœci artyœcie (i to nie tylko na muzycznym poletku) prawa do poszukiwań? I czy jest coœ bardziej ekscytujšcego w odkryciach od... ich odkrywania? Dlatego dalej z obłędem w oku i rozwianym włosem będę buszować wœród półek i pudełek (choć tu gdzie jestem nawet przerzucać nie ma czego - istna muzyczna pustynia). Jasne - będę się krzywić, często (większoœć?) odrzucać, ale z całš pewnoœciš (przynajmniej od czasu do czasu) także odnajdywać. Czego i Tobie serdecznie życzę.

PS. Olaf - w życiu nie wpadłoby mi do głowy (ani też ucha) porównanie Back To Tupelo z Iron Hand… To tylko dowodzi jak różne mogš być nasze ‘odbiory’
Myœlšc o ‘autoplagiatach’ nasuwa mi się ‘z automatu’ kilka nazwisk i tytułów ich ‘dzieł’, jednak (to ciekawe) nie byłby to nigdy Mark Knopfler...

[Raingod]

Originally posted by Evelda@Oct 3 2006, 10:38 AM
Stawiajš się moje roczniki - melduję się i ja .
Raingod – gdybym poszukujšc dŸwięków dla siebie poprzestała na przeglšdaniu tzw. muzycznych kanałów i pływaniu w mętnych falach eteru (czyt. odsłuchiwaniu radiowych stacji) na zasadzie ‘jak leci’, z całš pewnoœciš przyszłoby mi teraz ze łzami w oczach i rozpaczš w duszy podpisać się pod Twoim wczorajszym postem.

Evelda, masz w tym częœć racji, ale.... Ja nie generalizuje. Za ostatnia plyte Petera Gabriela UP mógłbym oddać roczny zapas Whisky Natomiast pamiętajmy ze Gabriel nagrywa jedna plyte na 10 lat (nie biorac pod uwage OVO MILLENIUM, bo to inna bajka) i jest to plyta dopieszczona do ostatniego dzwieku, styl zachowany a jednoczesnie nie brak na niej nowoczesnego, na pewno oryginalnego brzmienia. Natomiast pan Gilmour po 12 latach milczenia wydaje plyte, ktora usypia. (cyt. z koncertu, po kilku utworach z nowej plyty: DAC MU GERIAVITU!. Nie ma momentow, nie zachwyca, nie lapie za gardlo. Jest cholernie poprawna i stonowana. Przesluchalem ja chyba ze 120 razy i nie chce mi sie do niej wracac. Fish ma przeblyski - ale nie jest to ten FISH co za czasow VIGIL. Ostatnia plyta Field of Crow ma kilka pereł, chociażby Scaterring Crows. Reszta bardzo, bardzo przecietna. Natomiast zalew sieczki na kanalach TV jest nieprawdopodobny. To jest MASAKRA. I dlatego nie ogladam, słucham kilku stacji radiowych, które niesmialo okupuja ostatnie niezdobyte przez komerche przyczółki. Sa to jednak jednostki. Ale na szczescie sa. Powstaje w obecnych czasach wiele wspanialej muzyki, ale dostep do niej jest strasznie utrudniony, nasze pokolenie zostalo zepchniete na margines, tak jakbysmy mieli po 85 lat i mogli jedynie sluchac kapeli podworkowej GERIATRIC BOYS AND OLDER GIRLS. W moim pierwszym watku chcialem raczej pouzalac sie nad faktem ze starzy wyjadacze i tygrysy sceny rockowej lat 80 stracili ostrosc, stepily sie im pazury i powypadaly kly. Ale jak widac,(vide Peter Gabriel) wcale tak nie musi byc. Siegam najczesciej do produkcji z tamtych lat. I czekam az moi idole sie obudza z letargu bo wierze ze jeszcze na wiele ich stac.

P.S. Do przykladow Markowych w koncu dojde, ale zbieram ladne slowa, aby nie zostac wypisanym z forum

[olaph72]

Evelda, podany przeze mnie przykład nie jest wcale kwestiš odbioru. Podobieństwo JEST, i to zdecydowanie zbyt duże. Z faktami nie można dyskutować. Ale za to "z mšdrym człowiekiem to i pogadać ciekawie", jak napisał Dostojewski.

[Robson]

Originally posted by olaph72@Oct 3 2006, 12:22 AM
Robson, a ja się na to nie godzę i piętnuję każdš wtórnoœć. No i dręczy mnie dysonans emocjonalno-analityczny. Bo jako słuchacz-fan pokocham każdy dŸwięk jaki wyjdzie spod palców MK. Ale nie jestem bezkrytyczny, i jako słuchacz-recenzent wychwytuję takie kiksy.

Wtórnoœć? To też kwestia dyskusyjna. To co dla mnie jest wtórne niekoniecznie musi być dla kogoœ. Nie ma tutaj jak sšdzę żadnych wyznaczników. Każdy ma na to inne spojrzenie. Olaf jeœli uwaga dotyczšca bezkrytycznoœci jest skierowana do mnie to bardzo proszę mnie jakoœ przekonać, że rzeczywiœcie tak jest. Ale obawiam się że to zbyt duże słowa. Być może jest też tak, że każdy z nas ma innš literę krytyki. Co masz na myœli mówišc o dysonansie emocjonalno- analitycznym bo obawiam się że wkraczamy na œliski grunt?

[olaph72]

Robson, to co miałem na myœli, tłumaczyły dwa następne zdania. Nie piłem też do Ciebie. I nie rozumiem, co w tym przypadku znaczy "œliski grunt".
Zawsze i wszędzie wypowiadam wyłšcznie swoje zdanie (chyba że kogoœ cytuję). Doskonale rozumiem Twój odruch stawania w obronie ukochanej muzyki. Natomiast niepokoi mnie leciutki ton przewrażliwienia, jaki pojawił się w Twoich wypowiedziach. Czy jeœli podyskutujemy dłużej, to zaczniemy się obrażać i kłócić?
Trafiłeœ w sedno, Robson. Każdy ma prawo do osobistej krytyki. Moja każe mi zazwyczaj surowo traktować wtórnoœć. Twoja być może nie. Ale w żaden sposób nie zmieni to mojego zdania.

[Robson]

Bez przesady nie zamierzam sie ani kłocić ani obrażać. Skšd ten pomysł? W ogóle o tym nie myœlałem. Niepotrzebnie się niepokoisz. Ja natomiast mogę się również niepokoić że tylko krytykujemy i krytykujemy i cały czas porównujemy. Ja nic innego nie czynię jak tylko wyrażam swoje zdanie i nie myœlę aby Cię przekonywać abyœ zmienił zdanie. Podobnie jak Ty wyrażam swojš opinie. To działa w dwie strony Tyle w tym temacie.

[olaph72]

Ja tu nie wchodzę, żeby agitować albo prać mózgi. Ten wštek zaczšł się od gorzkich słów krytyki, więc nie dziw się, Robson, że padło ich więcej.
Ale potrafię też chwalić, żeby nie było niejasnoœci. Oczywiœcie, kiedy jest za co.