09.05.2015, 18:35
Przekopiowałem dogłębną analize tego utworu przez recona
Wprowadzenie
Lucian Freud's gamble: A portrait of the artist as a betting man
Gambling was inherently linked to Lucian's painting. Whenever he made money from selling his pictures in the earlier part of his career, he gambled wildly, often losing the lot; yet when he began to make vast sums, he gave up gambling almost entirely. Risk fed his enjoyment of more risk, so when a financial safety net appeared as the price of his pictures soared, the relishing of gambling disappeared.
Gambling provided tension, which he loved. "There is nothing quite like gambling, the chance throw of the dice, as it were, that can leave you without a roof, or bring the thrill of winning," Lucian once said as a way of explaining his gambling habit. "It is like galloping or jumping through fire, sort of beyond what is sensible but it makes you feel alive."
In 1983 Lucian was banned from most racetracks as a bad debtor but he was undeterred and used disguises to enter race meetings.
In gambling and in painting (as well as in kick-starting endless new affairs) Lucian found an adrenalin rush. Both occupations, he thought, relied on a degree of chance with a tiny margin of error between success and failure.
Hazard nieodłącznie wiązał się z malarstwem Luciana. We wczesnych latach kariery kiedy tylko udało mu się zarobić pieniądze ze sprzedaży swoich obrazów, z pasją oddawał się hazardowi, często tracąc wszystko. Ale kiedy zaczął zarabiać naprawdę duże sumy, niemalże całkowicie z hazardu zrezygnował. To ryzyko bowiem sprawiało mu radość i skłaniało ku dalszemu ryzykowaniu, więc kiedy pojawiła się finansowa stabilizacja na skutek ogromnego wzrostu wartości jego obrazów, zniknął element satysfakcji czerpanej z niepewności oferowanej przez hazard.
Hazard stwarzał napięcie, które kochał. âNie ma nic, co można by porównać z hazardem â rzutem kością, który może pozbawić cię dachu nad głową lub przynieść dreszcz zwycięstwa.â - miał powiedzieć pewnego razu Lucian wyjaśniając przyczynę swojego nałogu. âTo jest jak galop, skok przez ogień, coś czego nie można ogarnąć, ale jednocześnie coś co sprawia, iż wiesz, że żyjesz.â
W 1983 roku Lucian jako zły dłużnik otrzymał zakaz wstępu na większość torów wyścigowych. Nie przejął się tym zupełnie i na wyścigi dostawał się w przebraniu.
W hazardzie i malarstwie (a także w niezliczonych romansach) Lucian odnajdywał zastrzyk adrenaliny. Oba te zajęcia jego zdaniem polegały bowiem na pewnym elemencie szczęścia z niewielkim marginesem błędu dzielącym sukces od porażki.
Realist painter Lucian Freud, famed for his nudes of family and friends, dies aged 88
As for the wider public, Freud fulfilled their expectations of how a great painter should behave. He lived the part of the bohemian artist to the full: carousing, gambling, and siring large numbers of illegitimate offspring by his countless sexual conquests, alongside the nine children he publicly acknowledged.
Freud painted, drank, gambled and hung out in Soho. His driving was so bad that a magistrate told him to see a psychiatrist; a friend once threw himself out of a Bentley rather than continue with Freud at the wheel.
Dla szerszej publiczności Freud był uosobieniem zachowania wielkiego twórcy. Żył pełnią życia artystycznej bohemy: alkohol, hazard oraz płodzenie licznej gromady potomków â owoców swoich nieustannych podbojów miłosnych (obok oficjalnych dziewięciorga, do których się przyznawał).
Freud malował, pił, uprawiał hazard i bawił się w Soho. Był tak fatalnym kierowcą, że władze w końcu nakazały mu wizytę u psychiatry, a pewien znajomy wolał wyskoczyć z Bentleya niż pozwolić się wieźć Freudowi dalej.
http://www.gettyimages.com/detail/ne...-photo/3197365
Dire Straits Lead Singer Mark Knopfler and his partner at the Tate Britain's Exhibition of Lucian Freuds work over the last 50 years at the Tate,London on the 19th of June 2002.
Wokalista Dire Straits Mark Knopfler i jego partnerka na przeglądzie 50 lat twórczości Luciana Freuda w galerii Tate. Londyn, 19 czerwca 2002 r.
http://giorgioselfievasari.tumblr.co...nced-skydiving
Lucian Freud when he experienced skydiving
Lucian Freud, kiedy doświadczał podniebnych skoków
Tekst
Iâve been banned from every racecourse in the country
Thereâs something about the unsure thing
Like scoring with a beauty of the county
It always makes the old bell ring
Dostałem zakaz wstępu na tory wyścigowe w całym kraju. (Skąd u mnie ten pociąg do hazarduâŚ?) Chyba chodzi o tę niepewność. To jak zaliczenie lokalnej piękności. Sprawia, że serduszko mocniej bije.
I like to go for broke and Iâll be randy
Itâs got to be the unsure thing
In the Bentley Continental with the brandy
It always makes the old bell ring
Lubię iść na całość i będę rozpustny... w moim Bentleyu Continental ze szklaneczką brandy. Na samą myśl serduszko od razu mocniej bije. (wracając do hazardu...) Tak, to musi być ta niepewność.
And when itâs gone, all gone
Iâll stand on a hilltop and sing
I go where I want, I do what I want
And I donât give a damn about a thing
A jeśli wszystko stracę, to stracę. Stanę wówczas na wzgórzu i na całe gardło zaśpiewam : âMogę teraz iść gdzie chcę i robić, co chcę i nic mnie już kompletnie nie obchodzi.â
Today I lost a packet at Wincanton
Dive Bomber in the 2.15
All on the nose and no-one counting
Nothing wishy-washy in between
Dzisiaj straciłem większą sumkę w Wincanton, koń Dive Bomber (âno-one countingâ = âfuksâ?) w wyścigu o 14:15. Oczywiście postawiłem wszystko wyłącznie na zwycięstwo (âall on the noseâ), żadne jakieś tam niewielkie kwoty na rozmyte, asekuracyjne(âwishy-washyâ) zakłady (typu w pierwszej dwójce, czy trójce).
Back when I made the pivotal decision
To take a winding road that I could see
It was just like being given an incredible permission
The rules donât apply to me
Gdy dokonywałem wyboru tej krętej ścieżki życiowej przed laty, poczułem, że oto otrzymałem specjalny glejt i od tego momentu żadne zasady mnie już więcej nie dotyczą. (Mark przy okazji wydania Get Lucky:
âI was always fascinated by the lack of responsibility that some people seem to feel about their lives. They had this ability just to be free to reject the corporate rules that seem to apply to so many other people.â / âZawsze fascynował mnie brak odpowiedzialności, którą niektórzy przejawiają wobec swojego życia. Mają tę zdolność bycia wolnym, odrzucenia korporacyjnych zasad, które żądzą życiem tak wielu innych ludzi.â)
And when itâs gone, all gone
Iâll stand on a hilltop and sing
I go where I want, I do what I want
And I donât give a damn about a thing
A jeśli wszystko stracęâŚ
Iâm not being brave, itâs my money, not my life
When I need to take a break from the brushes and the knife
And I always took a fancy to the ones
Heading straight into the teeth of the guns
Wcale nie jestem odważny, przecież ryzykuję tylko pieniędzmi, a nie życiem. To jest po prostu coś, co pozwala mi oderwać się od pędzli i sztalugi (w oryginale: ânóż malarskiâ). Zresztą zawsze miałem sympatię dla tych, którzy pchają się pod lufy karabinów.
Komentarz:
Muzycznie piosenka ma nawiązywać do popu spod znaku The Beatles, z którym Mark zetknął się jako nastolatek. W âTracker â A Track by Trackâ demonstruje prostą technikę szarpanej gry na gitarze akustycznej na przykładzie piosenki Daydream zespołu The Lovin' Spoonful (znanego chyba szerzej z âodświeżonejâ przez Joe Cockera piosenki âSummer in the Cityâ). Charakterystycznym elementem są harmonie wokalne w refrenie oraz nachodzący na nie głos Ruth Moody.
Jeśli chodzi o tekst, Mark wspominał wielokrotnie, że choć sam nie jest hazardzistą, interesuje się w jakiś niezrozumiały dla siebie sposób hazardem (przepraszam za tę domorosłą psychologię: może na zasadzie intelektualnej ucieczki od własnego zorganizowanego i poukładanego życia, fascynacji i próbą zrozumienia osób świadomie wystawiających się na ryzyko wobec własnej awersji do niego?). O tej piosence powiedział, że opowiada o pewnym artyście, który jest w rzeczywistości âprawdopodobnie połączeniem kilku różnych osóbâ. Wydaje się jednak, że faktycznie wskazuje nie na konglomerat kilku postaci, a na konkretną osobę â Luciana Freuda. Mark znał twórczość tego malarza, był na wystawie jego prac, widział zapewne obraz Skydiver. Dlaczego więc w przeciwieństwie do Bainbridge, czy Bunting nazwisko Freud nie pojawia się w żadnym z wywiadów? Chyba po prostu Mark nie znał osobiście swojego bohatera zbyt dobrze, a tekst oparł jedynie na sensacyjnych doniesieniach prasowych ukazujących się po śmierci artysty (takich jak te już cytowane powyżej, czy np. The bookie who bet on Freud - and won ÂŁ100m collection), których rzetelności nie weryfikował. Uczciwiej było więc bohatera nie wskazywać palcem, tym bardziej zresztą, że to pewien typ charakteru, a nie konkretna osoba âprzemawiaâ do Marka.
Zastanawiam się, jak przetłumaczyć tytuł piosenki. Skoczek spadochronowy jakoś nie pasuje do postaci, która radość czerpie raczej z niepewności, czy spadochron się w ogóle otworzy niż z faktu bezpiecznego lądowania na ziemi. Czy istnieje określenie âpodniebny skoczekâ?
Wprowadzenie
Lucian Freud's gamble: A portrait of the artist as a betting man
Gambling was inherently linked to Lucian's painting. Whenever he made money from selling his pictures in the earlier part of his career, he gambled wildly, often losing the lot; yet when he began to make vast sums, he gave up gambling almost entirely. Risk fed his enjoyment of more risk, so when a financial safety net appeared as the price of his pictures soared, the relishing of gambling disappeared.
Gambling provided tension, which he loved. "There is nothing quite like gambling, the chance throw of the dice, as it were, that can leave you without a roof, or bring the thrill of winning," Lucian once said as a way of explaining his gambling habit. "It is like galloping or jumping through fire, sort of beyond what is sensible but it makes you feel alive."
In 1983 Lucian was banned from most racetracks as a bad debtor but he was undeterred and used disguises to enter race meetings.
In gambling and in painting (as well as in kick-starting endless new affairs) Lucian found an adrenalin rush. Both occupations, he thought, relied on a degree of chance with a tiny margin of error between success and failure.
Hazard nieodłącznie wiązał się z malarstwem Luciana. We wczesnych latach kariery kiedy tylko udało mu się zarobić pieniądze ze sprzedaży swoich obrazów, z pasją oddawał się hazardowi, często tracąc wszystko. Ale kiedy zaczął zarabiać naprawdę duże sumy, niemalże całkowicie z hazardu zrezygnował. To ryzyko bowiem sprawiało mu radość i skłaniało ku dalszemu ryzykowaniu, więc kiedy pojawiła się finansowa stabilizacja na skutek ogromnego wzrostu wartości jego obrazów, zniknął element satysfakcji czerpanej z niepewności oferowanej przez hazard.
Hazard stwarzał napięcie, które kochał. âNie ma nic, co można by porównać z hazardem â rzutem kością, który może pozbawić cię dachu nad głową lub przynieść dreszcz zwycięstwa.â - miał powiedzieć pewnego razu Lucian wyjaśniając przyczynę swojego nałogu. âTo jest jak galop, skok przez ogień, coś czego nie można ogarnąć, ale jednocześnie coś co sprawia, iż wiesz, że żyjesz.â
W 1983 roku Lucian jako zły dłużnik otrzymał zakaz wstępu na większość torów wyścigowych. Nie przejął się tym zupełnie i na wyścigi dostawał się w przebraniu.
W hazardzie i malarstwie (a także w niezliczonych romansach) Lucian odnajdywał zastrzyk adrenaliny. Oba te zajęcia jego zdaniem polegały bowiem na pewnym elemencie szczęścia z niewielkim marginesem błędu dzielącym sukces od porażki.
Realist painter Lucian Freud, famed for his nudes of family and friends, dies aged 88
As for the wider public, Freud fulfilled their expectations of how a great painter should behave. He lived the part of the bohemian artist to the full: carousing, gambling, and siring large numbers of illegitimate offspring by his countless sexual conquests, alongside the nine children he publicly acknowledged.
Freud painted, drank, gambled and hung out in Soho. His driving was so bad that a magistrate told him to see a psychiatrist; a friend once threw himself out of a Bentley rather than continue with Freud at the wheel.
Dla szerszej publiczności Freud był uosobieniem zachowania wielkiego twórcy. Żył pełnią życia artystycznej bohemy: alkohol, hazard oraz płodzenie licznej gromady potomków â owoców swoich nieustannych podbojów miłosnych (obok oficjalnych dziewięciorga, do których się przyznawał).
Freud malował, pił, uprawiał hazard i bawił się w Soho. Był tak fatalnym kierowcą, że władze w końcu nakazały mu wizytę u psychiatry, a pewien znajomy wolał wyskoczyć z Bentleya niż pozwolić się wieźć Freudowi dalej.
http://www.gettyimages.com/detail/ne...-photo/3197365
Dire Straits Lead Singer Mark Knopfler and his partner at the Tate Britain's Exhibition of Lucian Freuds work over the last 50 years at the Tate,London on the 19th of June 2002.
Wokalista Dire Straits Mark Knopfler i jego partnerka na przeglądzie 50 lat twórczości Luciana Freuda w galerii Tate. Londyn, 19 czerwca 2002 r.
http://giorgioselfievasari.tumblr.co...nced-skydiving
Lucian Freud when he experienced skydiving
Lucian Freud, kiedy doświadczał podniebnych skoków
Tekst
Iâve been banned from every racecourse in the country
Thereâs something about the unsure thing
Like scoring with a beauty of the county
It always makes the old bell ring
Dostałem zakaz wstępu na tory wyścigowe w całym kraju. (Skąd u mnie ten pociąg do hazarduâŚ?) Chyba chodzi o tę niepewność. To jak zaliczenie lokalnej piękności. Sprawia, że serduszko mocniej bije.
I like to go for broke and Iâll be randy
Itâs got to be the unsure thing
In the Bentley Continental with the brandy
It always makes the old bell ring
Lubię iść na całość i będę rozpustny... w moim Bentleyu Continental ze szklaneczką brandy. Na samą myśl serduszko od razu mocniej bije. (wracając do hazardu...) Tak, to musi być ta niepewność.
And when itâs gone, all gone
Iâll stand on a hilltop and sing
I go where I want, I do what I want
And I donât give a damn about a thing
A jeśli wszystko stracę, to stracę. Stanę wówczas na wzgórzu i na całe gardło zaśpiewam : âMogę teraz iść gdzie chcę i robić, co chcę i nic mnie już kompletnie nie obchodzi.â
Today I lost a packet at Wincanton
Dive Bomber in the 2.15
All on the nose and no-one counting
Nothing wishy-washy in between
Dzisiaj straciłem większą sumkę w Wincanton, koń Dive Bomber (âno-one countingâ = âfuksâ?) w wyścigu o 14:15. Oczywiście postawiłem wszystko wyłącznie na zwycięstwo (âall on the noseâ), żadne jakieś tam niewielkie kwoty na rozmyte, asekuracyjne(âwishy-washyâ) zakłady (typu w pierwszej dwójce, czy trójce).
Back when I made the pivotal decision
To take a winding road that I could see
It was just like being given an incredible permission
The rules donât apply to me
Gdy dokonywałem wyboru tej krętej ścieżki życiowej przed laty, poczułem, że oto otrzymałem specjalny glejt i od tego momentu żadne zasady mnie już więcej nie dotyczą. (Mark przy okazji wydania Get Lucky:
âI was always fascinated by the lack of responsibility that some people seem to feel about their lives. They had this ability just to be free to reject the corporate rules that seem to apply to so many other people.â / âZawsze fascynował mnie brak odpowiedzialności, którą niektórzy przejawiają wobec swojego życia. Mają tę zdolność bycia wolnym, odrzucenia korporacyjnych zasad, które żądzą życiem tak wielu innych ludzi.â)
And when itâs gone, all gone
Iâll stand on a hilltop and sing
I go where I want, I do what I want
And I donât give a damn about a thing
A jeśli wszystko stracęâŚ
Iâm not being brave, itâs my money, not my life
When I need to take a break from the brushes and the knife
And I always took a fancy to the ones
Heading straight into the teeth of the guns
Wcale nie jestem odważny, przecież ryzykuję tylko pieniędzmi, a nie życiem. To jest po prostu coś, co pozwala mi oderwać się od pędzli i sztalugi (w oryginale: ânóż malarskiâ). Zresztą zawsze miałem sympatię dla tych, którzy pchają się pod lufy karabinów.
Komentarz:
Muzycznie piosenka ma nawiązywać do popu spod znaku The Beatles, z którym Mark zetknął się jako nastolatek. W âTracker â A Track by Trackâ demonstruje prostą technikę szarpanej gry na gitarze akustycznej na przykładzie piosenki Daydream zespołu The Lovin' Spoonful (znanego chyba szerzej z âodświeżonejâ przez Joe Cockera piosenki âSummer in the Cityâ). Charakterystycznym elementem są harmonie wokalne w refrenie oraz nachodzący na nie głos Ruth Moody.
Jeśli chodzi o tekst, Mark wspominał wielokrotnie, że choć sam nie jest hazardzistą, interesuje się w jakiś niezrozumiały dla siebie sposób hazardem (przepraszam za tę domorosłą psychologię: może na zasadzie intelektualnej ucieczki od własnego zorganizowanego i poukładanego życia, fascynacji i próbą zrozumienia osób świadomie wystawiających się na ryzyko wobec własnej awersji do niego?). O tej piosence powiedział, że opowiada o pewnym artyście, który jest w rzeczywistości âprawdopodobnie połączeniem kilku różnych osóbâ. Wydaje się jednak, że faktycznie wskazuje nie na konglomerat kilku postaci, a na konkretną osobę â Luciana Freuda. Mark znał twórczość tego malarza, był na wystawie jego prac, widział zapewne obraz Skydiver. Dlaczego więc w przeciwieństwie do Bainbridge, czy Bunting nazwisko Freud nie pojawia się w żadnym z wywiadów? Chyba po prostu Mark nie znał osobiście swojego bohatera zbyt dobrze, a tekst oparł jedynie na sensacyjnych doniesieniach prasowych ukazujących się po śmierci artysty (takich jak te już cytowane powyżej, czy np. The bookie who bet on Freud - and won ÂŁ100m collection), których rzetelności nie weryfikował. Uczciwiej było więc bohatera nie wskazywać palcem, tym bardziej zresztą, że to pewien typ charakteru, a nie konkretna osoba âprzemawiaâ do Marka.
Zastanawiam się, jak przetłumaczyć tytuł piosenki. Skoczek spadochronowy jakoś nie pasuje do postaci, która radość czerpie raczej z niepewności, czy spadochron się w ogóle otworzy niż z faktu bezpiecznego lądowania na ziemi. Czy istnieje określenie âpodniebny skoczekâ?
Something's going to happen
To make your whole life better
Your whole life better one day
To make your whole life better
Your whole life better one day
