Why dIRE sTRAITS...

[Robson]

Czyli tak jak Pink Floyd ostatnio. Ukazują się raz jeszcze Dark Side of The Moon, Wish You Were Here i The Wall a rzeczy niezwykłej dokonał James Guthrie który zamknął się w piwnicach londyńskich Abbey Road i "dokopał" sie do takich wersji nagrań Pinka Floyda że aż trudno uwierzyć że coś takiego zostało nagrane. „The Great Gig in the Sky” bez wokalizy Clare Torry. "Money" rozimprowizowane i bluesowe. "Wish You Were Here" z partią skrzypiec. Brzmi ciekawie.
Ale o wiele ciekawiej pracuje moja wyobraźnia czy coś podobnego moglo się zdarzyć w przypadku dIRE sTRAITS. Czy coś podobnego mogłoby się ukazać pod szyldem DS?
Bardzo chciałbym usłyszeć jak Mark śpiewa "Private Dancer" Świetnie że jest już dostępna wersja "The Next Time I'm In Town z trąbką Chrisa Barbera ale bardzo jestem ciekawy czy gdzieś w piwnicach i zakamarkach istnieją wersję utworów DS/MK inne niż te które znamy.

[Raingod]

Ja sadze ze nigdy sie nie doczekamy takich wersji, sam widzisz jak jestesmy traktowani w kwestiach chociazby wydan koncertowych, poobcinanych, niekompletnych lub... calkowicie niedorzecznie brakujacych (Live 86).
Co nie znaczy ze by nie chcial

[Robson]

To prawda. Za tę robotę musiałby sie wziąć człowiek odpowiedzialny za brzmienie płyt DS. Osoba która była przy konsolecie i ewentualnie rejestrowała unikatowe nagrania.

Muff Winwood przy pierwszej płycie

Jerry Wexler (*) i Barry Beckett (*) przy drugiej

Mark i I Jimmy Iovine przy MM

Mark i Neil Dorfsman przy LOG

A potem już tylko Mark

Średnio to widzę Jednak jest to możliwe gdyby tylko znalazla sie osoba która miałaby zielone światło. Mark jest żywą legendą może ten pomysł będzie bliższy realizacji za 100 lat tak jak zreszta w przypadku archiwalnych ngrań koncertowych

[Stach]

Ostatnie reedycje płyt DS były wydane w 1996 roku. To dosyć dawno. Ich brzmienie jest dobre, ale faktycznie - przydałoby się odświeżenie katalogu, przede wszystkim wznowienie epki "Extended Dance Play". Dziwne, że katalogu DS się nie wznawia, nie wychodzą koncertówki.

[aaadam]

Ostatnie reedycje płyt DS były wydane w 1996 roku.

Trochę nieprawda. Ostatnie remastery są z 2010 roku i zostały wydane w formacie SHM-CD, gdy jeszcze dodać, że część płyt ma dodatkowo system HDCD - to ja więcej nie oczekuję. Dodam, że box Dark Side of the Moon zakupiłem wczoraj i jeśli chodzi o materiał to świetnie jest, ale z brzmieniem to szału nie ma. Według mnie wyżej opisane płyty DS brzmią dużo lepiej.

[Stach]

Dla przeciętnego zjadacza chleba ogólnodostępne remastery zostały wydane w 1996 roku. Dla kogoś, kto się lubi bawić i wydawać kupę szmalu na Amazonie za jakieś SA-CD czy japońskie mini-winyl czy inne gówna oczywiście są dostępne. Ale porządne remastery mają to do siebie, że są dostępne w każdym Emipku po przystępnej cenie. Ale fakt - była reedycja "BIA" - kontrowersyjne wydawnictwo, no i powiedzmy - "Alchemy", ale jako dodatek do DVD i jakieś nowe winyle - też dla fanatyków. Z tego wszystkiego widziałem tylko jedną sztukę "BIA" w 5.1. Mi chodzi o taką serię jak płyty Pink Floyd, Queen - nowe, ale dla ludzi, a nie zbieraczy wszystkiego.

[Robson]

Ale po co od razu takie słownictwo. Naprawdę tak to nazywasz?

[Stach]

Za dużo tego. Powiem Ci w ten sposób: zbyt dużo wytwórni chce się dorobić na jakimś artyście. Spójrzmy na rynek muzyczny: irytujące jest już to ile różnych wersji jednego albumu wychodzi w różnych formatach, wzbogaceniach o jakieś plakaty, szaliki, kostki do gry, czyli boksy, które skupiają jeden album. Oczywiście toleruję ładnie wydane płyty w formie CD, z okładką, książeczką, ze zremasterowanym dźwiękiem, może być nawet druga płyta, gdzie są niepublikowane nagrania - często bardzo wartościowe. Jednak wytwórnie na siłę chcą wcisnąć wielkie pudło po horendalnej cenie, które później zbiera tylko kurz, bo tak naprawdę jedyną wartościową rzeczą jest w nim podstawowa płyta CD. Irytująca jest jeszcze praktyka dodawania bonusów na dysku, gdzie jest podstawowy album. Rozumiem, że to niby ma uatrakcyjnić wydawnictwo, le tak naprawdę niszczy jego pierwotną zawartość. To powinno być wydawane na drugiej płycie, tak jak to zrobiło Queen. Kolejny chwyt na zysk. Jasne - też lubię zbierać płyty, ale tak naprawdę, gdy ma się ich za dużo też nie jest dobrze. Ja np. połowę swoich nie słucham i lepiej mi ściągnąć.

To samo z nowymi wydawnictwami - 100 formatów, tylko po co? Tak naprawdę we współczesnej muzyce rzadko kiedy wychodzą rzeczy wielkie, co najwyżej bardzo dobre, a przeciętny artysta próbuje się dowartościować, że wydał cudo z 5 CD, z szalikiem i stanikiem czy zestawem penisów jak to zrobił Rammstein z ostatnią płytą, co uważam za kompletny idiotyzm. Ale czego nie robi się, by wytwórnia zarobiła. To jest też zrozumiałem, bo szerzy się piractwo i wytwórnie robią, co mogą, żeby się dorobić. Bardzo dobrze, że mimo wieloletniego mówienia o upadku płyty CD, wciąż ona istnieje - to bardzo wygodny nośnik, z dobrą jakością dźwięku, a z ładną oprawą graficzną i zgrabną figurą - jest jak materialne dzieło sztuki, podobne do książki, którą można wziąść do ręki, nacieszyć się jej widokiem, zrozumiała jest też sprzedaż w postaci plików muzycznych, ale po co te wszystkie dodatki? Dla mnie to szaleństwo - walka o zysk. A ta w ogóle to kiedyś płyty były wydawane w jednym, winylowym formacie, generalnie w jednakowym nakładzie, bardzo starannie opracowane graficznie, a teraz trafia się masa błędów, w książeczce, są literówki, co traktuje się jak wydawniczy rarytas.

Muzyka stała się wielkim przemysłem. Obecna muzyka jest generalnie beznadziejna, nastawiona na kasę, nierzadko bez walorów artystycznych, wtórna i przewidywalna, bo artyści nie mają czasu na rozwijanie się jako artystów, a na jak najszybszym wzbogaceniu. Nawet artyści, których szczególnie cenię - choć wydają dobre płyty, na poziomie zawodzą mnie brakiem pomysłów, wtórnością. Czasem sobie myślę, że szkoda, że na którąś nie jedną beznadziejną płytę stracono tyle plastiku i papieru. Wszystko ekscytującego w muzyce zdaje się zostało powiedziane. A wytwórnie zarabiają na sprzedaży arcydzieł z czasów złotych lat muzyki rozrywkowej, tyle tylko, że skupiają się na tych konkretnych, ignorując innych, równie zasłużonych.

Po przemyśleniu tematu rozumiem bierność Marka Knopflera w kwestiach wznowień. Nie wydaje on nowych edycji, bo brzydzi się obecnym przemysłem muzycznym.

Niepohamowana chciwość i walka o zysk.

[Stach]

Czego brakuje we współczesnej muzyce najbardziej?

1. Tego, że jest ona nie efektowna, a efekciarska, z przesadną elektroniką, seksem czy agresją.
2. Tego, że stała się głupsza niż kiedyś, podejmująca głupie tematy podane w głupi sposób.
3. Tego, że stała się mniej melodyjna - słuchając obecnych hitów, nie sposób ich zanucić, zachwycić się śpiewem, melodią, harmoniami.
4. Tego, że artyści nie są artystami - nie są ludźmi mającymi coś ważnego do powiedzenia.
5. Tego, że nachalnie kopiują siebie i innych.
6. Tego, że artyści nie mają szacunku dla linii melodycznych i są pozbawieni talentu, albo jest on tłumiony przez wytwórnie/wydawców.
7. Tego, że muzyka staje się niesłuchalna.

Ale nawet wystarczy prosta piosenka z piękną melodią, czymś chwytającym, zwracającym uwagę - tego młodzież nie zna.

Nie jestem jakimś dziadziusiem wspominającym stare dobre czasy, ale pasjonatem muzyki i tych np. złotych lat 70. czy 80. czy początku lat 90. w ogóle nie znam i nie pamiętam. Mało tego - jakże intrygująca jest muzyka jeszcze wcześniejsza - z ubiegłych stuleci?

[filipk91]

'Dla przeciętnego zjadacza chleba ogólnodostępne remastery zostały wydane w 1996 roku. Dla kogoś, kto się lubi bawić i wydawać kupę szmalu na Amazonie za jakieś SA-CD czy japońskie mini-winyl czy inne gówna oczywiście są dostępne. '

Jeżeli cię na to nie stać, to już jest twój problem i twoja sprawa. Tak jak napisał aaadam - istnieją remastery. Ja nie mam systemu 5.1 i nie mówię, że ostatnia wersja Alchemy to jest buzer dla bogaczy i 'nie liczy się', bo w moim przypadku kupienie jej miało by na celu chyba tylko postawienie na półce. Czego ty oczekujesz? Są w nagraniach smaczki i perełki, których nie dałoby się pokazać, gdyby nie kosztujące krocie formaty/nośniki/sprzęt grający. Nie można wszystkiego masterować 100 000 razy i nagrywać na taśmę, bo i tak będzie brzmiało tak samo.

Ładne rzeczy są drogie, pogódź się z tym

[aaadam]

Bardzo krótko w temacie. Polecam posłuchać remasteru z 1996 roku i remasteru shm-cd z 2010 roku. Różnicę słychać nawet na bardzo prostym sprzęcie, a w przypadku sprzętu audiofilskiego to różnica kolosalna!!! Przy ostatnim remasterze czasami ma się wrażenie, że człowiek jest w studio i słucha muzyków na żywo a nie, że muzyka leci tylko z głośników.
Jeśli chodzi o skok na kasę to też ten mit obalę: te płyty są wydawane w numerowanej bardzo limitowanej ilości (żadna z moich płyt z 2010 roku nie ma numeru wyższego większego niż 1200). Gdy dodamy do tego, że odtworzona jest dokładnie szata graficzna z nalepkami i innymi dodatkami, które były w winylu, że pracował nad remasterem i nad wydaniem płyty cały sztab ludzi, to przy tak małym nakładzie ta płyta nie ma prawa kosztować mniej niż 100 zł.
Na przyszłość więc proszę nie nazywać g.... czegoś o czym nie masz pojęcia. Nie chcesz kupować nie kupuj, ale nie obrażaj tych, dla których sprawia wielką radość posłuchania nagrań Dire Straits w jakości zbliżonej do "żywego grania". A też jestem pewien, że gdybyś wpadł do mnie, zasiadł przed głośnikami i posłuchał Dire Straits "prawie" na żywo z płyt które krytykujesz, to sam byś poszukiwał ich po całym świecie, bo ich jakość zostaje w pamięci na długo. Zapraszam Stachu!

[Stach]

Skoro zostały wydane w nakładzie 1200 to raczej nie są już dostępne, bo fanów na świecie jest więcej niż 1200 i raczej wszystkie zostały wykupione, chyba że na allegro czy e-bay po cenie dwukrotnie wyższej. Niech takie coś zostanie wydane dla większej rzeszy ludzi, ogólnodostępnie, zamiast remasterów z 1996 r. i nie dla wybrańców i będzie dobrze. Gdybym chciał to bym zainwestował, ale posiadanie kilku wersji tego samego albumu jest dla mnie trochę przesadzone. Generalnie remastery z 1996 r. brzmią bardzo dobrze, a z doświadczenia podejrzewam, że te nowe nieznacznie tylko lepiej.

A teraz pewna anegdota:

Kiedyś kupiłem sobie japoński shm-cd, a nawet kilka. Był to album progresywnego holenderskiego zespołu Focus "Moving Waves" z 1971 roku i propagatora hitu "Hocus Pocus". Zapłaciłem za to 80 zł, bo byłem wielkim fanem tej grupy. Jak puściłem i porównałem do europejskiego "normalnego" wydania, zniechęciłem się. Zniekszkałcone ścieżki, płaskie brzmienie, żaden instrument nie był wyeksponowany, podobnie ich kolejny album "Focus III" - to samo. "Hamburger Concerto" brzmiało już tak jak należy. Wszędzi te wydania były chwalone. Podobnie wygląda z płytami zespołu Electric Light Orchestra - nie ma w nich klarowności brzmienia, która cechuje europejskie edycje. Natomiast płyty Camel z 2009 i 2010 oraz Scorpions z 2008 brzmią już jak należy. Także dziwna ta różnorodność jakości brzmienia.

[Robson]

Widzę że dyskusja poszła w stronę jakości płyt DS. Dobre i to
Dobrze że ukazały się remastery w 96 roku bo wszystkie płyty DS jak dla mnie były nagrane za cicho a odczyszczone wersje już są ok. Szczerze powiedziawszy nie znam sie na tych wszystkich nowinkach ale z tego co pisze aadam jest o co za walczyć. Oczywiście to wszystko kosztuje. Zwykłe edycje płyt są w naszym kraju wciąż za drogie a co dopiero takie rarytasy. Ponadto trzeba mieć jeszcze odpowiedni sprzęt żeby tych cudeńek posłuchać. Niezmiennie dziękuję Bogu że nie mam zapędów audiofilskich

[filipk91]

Gdybym chciał to bym zainwestował, ale posiadanie kilku wersji tego samego albumu jest dla mnie trochę przesadzone.

w takim razie nie rozumiem problemu

[aaadam]

Kiedyś kupiłem sobie japoński shm-cd, a nawet kilka. Był to album progresywnego holenderskiego zespołu Focus "Moving Waves" z 1971 roku i propagatora hitu "Hocus Pocus". Zapłaciłem za to 80 zł, bo byłem wielkim fanem tej grupy. Jak puściłem i porównałem do europejskiego "normalnego" wydania, zniechęciłem się. Zniekszkałcone ścieżki, płaskie brzmienie, żaden instrument nie był wyeksponowany, podobnie ich kolejny album "Focus III" - to samo. "Hamburger Concerto" brzmiało już tak jak należy. Wszędzi te wydania były chwalone. Podobnie wygląda z płytami zespołu Electric Light Orchestra - nie ma w nich klarowności brzmienia, która cechuje europejskie edycje. Natomiast płyty Camel z 2009 i 2010 oraz Scorpions z 2008 brzmią już jak należy. Także dziwna ta różnorodność jakości brzmienia.

Odpowiedź jest bardzo prosta: część płyt które kupiłeś są piratami. Sam kupiłem okazyjnie, bo za 60 zł Love Over Gold, ale po 10 sekundach słyszałem już że jest to pirat. Nagranie brzmiały właśnie tak jak piszesz, płyta była gorsza od wydania europejskiego. Za oryginał dałem w końcu ponad 200 zł, ale po odsłuchaniu oryginału padłem na ziemię. Jest to jedna z lepiej brzmiących płyt nie tylko DS ale wszystkich jakie słuchałem - łącznie z wykonanymi ze złota. Spokojnie mieści się wśród 10 najlepiej brzmiących płyt jakie mam. Wracając do Focusa mam wszystkie te płyty o których piszesz i u mnie wszystkie brzmią na równym, wysokim poziomie.

[aaadam]

Niezmiennie dziękuję Bogu że nie mam zapędów audiofilskich

Wiedząc czym się zajmujesz, to myślę, że w końcu audiofilstwo Cię dopadnie i wtedy będziesz żałować, że tak późno

[Robson]

Opowiem ci swoją historię - 'dlaczego tak poźno zostałem bankrutem'

[fakungio]

Zadajcie sobie pytanie, po co miałby wydawać takie płyty jak zarabia na nowych wydawnictwach..

No i pozamiatane

[Stach]

aaadam, to bardzo ciekawe, co piszesz odnośnie płyt Focus. Te płyty są z 2001 roku, wydane przez firmę Victor, z japońskimi wkładkami i oznaczeniami. Same płyty są w foliach i wyglądem imitują winyle. Oryginalnie były zapakowane w folię z samoprzylepnym klejem. Jak rozpoznać, że są to piraty? - mam na myśli wygląd wydania.

Bardzo chciałem też zbierać kiedyś wszystko, ale uznałem, że audiofilstwo to ciężki, drogi i absorbujący nałóg (może nawet izolujący). Także tutaj Robson - zgadzam się z Tobą. Stwierdziłem, że wystarczy mi płyta z podstawowym materiałem (ewentualnie druga bonusowa płyta przy remasterze, jak jest). Poza tym - płyty CD nie są wieczne - 30 lat żywotności i zaczyna się psuć (chyba, że teraz działa dłużej, ale raczej kiedyś bardziej przykładano się do produkcji płyt, w ogóle do sprzętu elektronicznego, dziś liczy się ilość, a nie jakość), poza tym trzeba obchodzić się z nią jak z jajkiem, dbać, żeby rys nie było, rzadko z nich korzystać, bo szybko się niszczą. Szczerze mówić - wygodniejsze są dla mnie mp3 - ze względu na wysoką jakość dźwięku (w zasadzie lubię nie do końca idealne brzmienie, jakość 320 całkowicie wystarcza). Stwierdziłem też, że ważna jest jakość kompozycji, wartość samych piosenek, aniżeli idealna, skażona przesadną czystością jakość dźwięku). Kiedyś słuchało się z kaset, które mają podłą jakość w porównaniu do mp3 i jakoś nikt nie narzekał. A tak prawdę mówiąc - mp3 320 różni się od CD tylko mikroniuansami i to tylko wtedy, gdy naprawdę chce się znaleźć różnice. Postawiłem sobie granicę i dobrze mi z tym. Oczywiście kupuję płyty - ale tak średnio raz na miesiąc - i to te przesłuchane i sprawdzone z neta, które faktycznie zasługują na zakup.

[aaadam]

Jedynym sposobem na rozpoznanie pirata jest odsłuch płyty, bo poligrafia potrafi być podrobiona doskonale. Są też japońskie strony internetowe, gdzie są dokładne skany oryginalnych dysków, nalepek i tego wszystkiego co tam znajdziemy w tych płytach. Dokładnie porównując zdjęcia ze swoim egzemplarzem można odnaleźć odstępstwa - piraci zawsze gdzieś się pomylą.
Druga sprawa to jest wspomniane przez Ciebie mp3, które w wielu przypadkach wystarcza. Wszystko tutaj jednak zależy od sprzętu. Przy w miarę dobrym sprzęcie, odpowiednio ustawionym w pokoju o znośnej akustyce, tylko głuchy nie wychwyci różnicy między mp3 (nawet w jakości 320), a normalną płytą.
Może na koniec dodam, że połączenie dobrze nagranej płyty wydanej w wersji audiofilskiej z odpowiedniej klasy sprzętem powoduje, że ta muzyka brzmi jak na żywo. Właśnie jestem po odsłuchaniu płyty Derek and Dominous - Lalya w wersji MFSL czyli wykonaną z czystego złota i zremasterowaną w specjalny sposób. I parę minut temu przy przygaszonym świetle (to też ważne, aby inne bodźce nie rozpraszały) miałem w swoim pokoju Claptona i spółkę. Muzyka brzmiała tak naturalnie, że czuło się że zespół jest dwa metry przede mną. Głośniki całkowicie "znikają" - muzyka dochodzi jakby ze "ściany". Wystarczy tylko zamknąć oczy i można dokładnie wskazać palcem, na basistę, który stoi po prawej stronie, zaś gitarzysta na środku, ale na dodatek dwa kroki do przodu przed basistą, a perkusista jest na końcu - wydaje się, że jego zestaw jest tak daleko jakby grał w pokoju za ścianą. Sam dźwięk brzmi tak jak na żywo, nie wyczuwa się, że dźwięk akustycznej gitary dochodzi z głośników, on brzmi jakby dwa metry ode mnie ktoś uderzał palcami w prawdziwe struny. Potęga, polecam!
I na koniec jeszcze jedna ciekawostka, ja z takich audiofilskich płyt gram w radio, gdzie dźwięk jest kompresowany i w takiej postaci idzie w eter i okazuje się że zagranie z płyty audiofilskiej nawet po kompresji daje lepszy efekt, niż zagranie z płyty normalnej. Trochę to dziwne, ale prawdziwe.