12.09.2009, 17:54
http://www.dousset.net/when_marc_met_mark.html
(Tekst przetłumaczony z pomocą BETa
Z góry przepraszam za wszystko, co brzmi nie po polsku 
)
Kiedy Marc spotkał Marka
Początek historii
Ta historia ma swój początek 20 lat temu, gdy byłem jeszcze francuskim nastolatkiem I często chodziłem do miejskiej biblioteki, by pożyczać nagrania I cieszyć się dźwiękami rock’n’rolla I bluesa na wyciągnięcie ręki. The Beatles, Jimmy Hendrix, Eric Clapton i Stevie Ray Vaughan królowali na mojej liście, lecz pewnego dnia mój przyjaciel zapoznał mnie z muzyką zespołu, która na zawsze odmieniła moje życie: Dire Straits. Był rok 1989 i spóźniało się wydanie fenomenalnego albumu “Brothers in arms”, ale zdążyłem wtedy przesłuchać wszystkie poprzednie płyty. Kilka lat później, zobaczyłem Dire Straits na koncercie we francuskim Grenoble podczas On Every Street Tour. Szybko zauroczył mnie lider Dire Straits, Mark Knopfler, i jestem jego fanem od ostatniej płyty tego zespołu. Jego muzyka wciąż odgrywa ważną rolę w moim życiu i jestem dumny, że ten mężczyzna nieprzerwanie tworzy tak wspaniałe utwory.
Podczas nagrywania płyt, Mark współpracował z producentami gitar Fender i Martin, by zaprojektować limitowane serie z autografem. Odkąd, dzięki Knopflerowi, sam sięgnąłem po gitarę, wiedziałem, że muszę mieć jeden egzemplarz z sygnaturą dla siebie. Kilka miesięcy wcześniej obchodziłem urodziny i moi przyjaciele spytali o wymarzony prezent. Zdecydowałem, że nadszedł czas, by podjąć działania mające na celu zdobycie gitary Mark Knopfler Fender Stratocaster z jego autografem zanim będzie za późno. Knopfler własnoręcznie złożył autograf na jednej z tych gitar i ofiarował fundacji udzielającej medycznej pomocy mieszkańcom Afryki. Była to część charytatywnej aukcji Katine: It Starts with a Village. Gitara została wystawiona na eBay’u i szczęśliwie zostałem zwycięzcą aukcji. Dodatkowo, po wymianie kilku e-maili, zostałem zaproszony do studia British Grove, by 23.01.2009 odebrać gitarę i spotkać się z samym Markiem Knopflerem.
Kierunek Londyn
Wspólnie z moją żoną, Jennifer, stwierdziliśmy, że ta podróż może być doskonałym prezentem na dziesięciolecie naszej znajomości i dziewięciolecie naszego ślubu przy dźwiękach soundtracku Marka Knopflera „The Princess Bride”. Opuściliśmy Missoula w stanie Montana 20.01.2009, dokładnie wtedy, kiedy Barack Obama został wybrany na prezydenta, aby dzień później przenieść się do Białego Domu. Tego wieczora uczestniczyliśmy w bankiecie i koncercie zespołu Garry Grainger Blues Band w klubie Eel Pie. W zespole grają członkowie bandu Marka Knopflera: Danny Cummings I Guy Fletcher. Ten drugi współpracuje z Knopflerem od wczesnych lat 80-tych i jest bardzo lubiany wśród jego fanów. Utrzymuje z nimi kontakt poprzez prowadzenie własnych dzienników ze studia nagraniowego i tras koncertowych. Następny dzień spędziliśmy na zwiedzaniu Zamku Windsorów w oczekiwaniu na spotkanie w British Grove Studio.
Spotkanie
Jakim sposobem pokonać stres towarzyszący spotkaniu z człowiekiem który od 20 lat kształtuje twój gust muzyczny? Cóż, nie zastanawiałem się nad tym przed spotkaniem, ale przestałem się denerwować, kiedy Mark wytworzył spokojną i komfortową atmosferę, która przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Cofnijmy się do początku…
Aby zyskać na czasie, przybyliśmy do studia 30 minut wcześniej. Zostaliśmy na zewnątrz i zrobiliśmy kilka zdjęć. W tym samym momencie nadjechał człowiek na czerwonym skuterze (identycznym jak ten na obrazie „Four Lambrettas and Three Portraits of Janet Churchman” John’a Bratby, który został użyty na okładkę płyty Kill To Get Crimson) i zadzwonił do studia. Kilka minut później tak jakby otworzyło się duże okno i skuter wjechał do środka – scena wyglądała jak z wzięta z filmów o Jamesie Bondzie.
Nadszedł moment spotkania, więc I my zadzwoniliśmy do drzwi. Otworzył nam drzwi mężczyzna i zaprosił nas do głównego pokoju, gdzie czekała na nas Robyn, asystentka Marka, która natychmiast załagodziła atmosferę. Gawędziliśmy z nią przez chwilę, po czym zaproponowała nam kawę. Ochoczo się zgodziliśmy i wkrótce przenieśliśmy się na górę. Na schodach wpadliśmy na Guya Fletchera, tego samego Guya Fletchera, na którego koncercie byliśmy kilka nocy wstecz, i który powiedział, że przygotował dla nas cappuccino. Byłem tak podekscytowany, że w pełni nie zarejestrowałem tego, co Guy do nas powiedział, dopiero moja żona rozjaśniła mi, że to on zrobił nam kawę. Czy to nie fantastyczne?
Przenieśliśmy się do ogromnego pokoju z dużym stołem, na którym leżał futerał, i po mojej prawej stronie na całej ścianie, ogromny obraz użyty na okładce „Kill to Get crimson”. Byłem tym tak zachwycony, że gdy wszedłem do pokoju, miałem wilgotne oczy. W takim stanie nie mogłem więc zorientować się, że Mark stoi tuż za mną, na chodniku w kuchni w pokoju naprzeciwko. Podszedł przywitać się z nami, i po krótkiej pogawędce, zachęcił nas do wypicia kawy, i rozpoczął rozmowę. Dość szybko podszedł do stołu i po otwarciu futerału, wyciągnął ze środka ognisto czerwoną gitarę Fender Stratocaster I wręczając mi ją, powiedział, że to właśnie jest moja nagroda. Wyznał, że jest naprawdę szczęśliwy, że firma Fender wpadła na pomysł wyprodukowania gitar z jego podpisem, i, że o wiele lepiej spisują się te właśnie gitary, niż stare. Pokazał mi, jak prawidłowo używać Fendera. Gdy zapytałem, czy mógłby coś zagrać, z radością zgodził się, ale powiedział, że będziemy musieli przejść do innego pokoju, ponieważ tutaj nie ma pieca.
Kawa się powoli kończyła, więc Mark pokazał mi ekspres do kawy (prawdziwa maszyna z mlynkiem i wloskimi ziarnami kawy). Mówił, że to pomaga w dobrym traktowaniu swoich pracowników, co jest wbrew normom, a to pomaga w dążeniu do realizacji planów. Teraz myślę o Marku i Guy’u za każdym razem, gdy robię espresso w swojej własnej maszynce. W tym momencie weszła Marie-Louise, reprezentantka fundacji. Mark stwierdził, że fantastycznym pomysłem było zorganizowanie aukcji w okolicach Bożego Narodzenia I zapytał o efekty pracy. Wspomniał też w słowach krytyki o niedawnym przypadku defraudacji pieniędzy przeznaczonych dla organizacji charytatywnej (nagłośnił to Bernard Madoff). Widać, że Knopfler głęboko angażuje się we wszelką możliwość pomocy.
Gdy cappuccino się skończyło, Marie-Louise wraz z moją żoną rozpoczęły robienie zdjęć Markowi i mi ze świeżo nabytą gitarą. Następnie Robyn przejęła aparat mojej żony, która stanęła do wspólnego zdjęcia ze mną i Markiem. Wreszcie on zaprowadził nas na dół, aby móc zagrać dla nas na gitarze. Pokój, do którego nas zaprowadził, jest okrągły, z dużym pomieszczeniem w centrum i kilkoma małymi pokojami na zewnątrz (ze Studia 1 Guy Fletcher prowadzi swój dziennik). Mark wyjasnia ze sciany można ustawiac tak, by pokoje były otwarte, jeśli potrzeba dużo miejsca, bądź zamknięte, jeśli potrzebna jest izolacja. Dodatkowo na ścianach ponad naszymi głowami porozwieszane są urządzenia zwane „flap”, które zmieniają dźwięk. Knopfler pokazał mi także swój wzmacniacz otoczony mikrofonami rejestrującymi – mikrofony stoją dokładnie naprzeciwko Marka, by „łapać” dźwięk prosto z głośnika. Kolejne mikrofony porozstawiane są pośrodku pokoju – one wyłapują dźwięki gitary i wzmacniacza. Z całego pomieszczenia.
Mark zawołał Saggers Glenn’a z ekipy technicznej, by pomógł podłączyć moją gitarę do pieca bez ingerencji w konfigurację. Knopfler rozpoczął strojenie mojej gitary, byłem tym tak zafascynowany, że nie mogłem wypowiedzieć ani słowa. Stwierdził, że gitara jest już dobra i że pozwoli uzyskać odpowiednie dźwięki. Odpowiedziałem, że odpowiednie dźwięki z tej gitary potrafi wydobyć tylko Mark. Robyn przyniosła kilka markerów, i próbowała znaleźć odpowiednie miejsce na podpis. Poprosiłem więc, aby jako dedykację zamieścił: „As you wish” z filmu „Princess Bride”, abym nigdy nie zapomniał o dniu, w którym spełniły się moje marzenia. Mark stwierdził jednak, że przyjdzie dzień, w którym pożałuję treści tego napisu, i sądzę, że miał rację. Wolne miejsce zostało już wypełnione – autograf wygląda doskonale. Przy wyjściu ze studia udałem się do Glenna, by powiedzieć mu, że doceniam jego wpisy na Forum Guya. Glenn zażartował, że to wszystko jest wytworem wyobraźni Fletchera.
Kiedy pomyślałem, że już nic lepszego nie może się przydarzyć, Mark zabrał nas do studia nr 2 po drugiej stronie okna wychodzącego ze studia nr 1 i opisał wyposażenie, w którym spotykały się ze sobą nowe i stare elementy techniki: konsole, komputery, półki, kasety, etc. Radzilbym kazdemu kto szuka więcej informacji na temat studia, zajrzeć do dziennika Guya Fletchera, który opisuje je o wiele lepiej niż ja. Mark przyznaje, że to studio jest dla niego jak zabawka i kocha je do tego stopnia, że możliwość oprowadzenia nas po studio sprawia mu prawdziwą przyjemność. I z tą samą radością opisuje proces powstawania piosenek, z których każda wymaga innego podejścia autora. Z jakiegoś powodu przyszło mi do głowy „Secondary Waltz” w wersji z lat ’90, zupełnie innej, niż ta, która znalazła się na najnowszej płycie. "Mark powiedział, że takie piosenki powstaja gdy zbierze się kilku muzykow w pokoju i po prostu zaczna grac. To fascynujace jak ten utwor powstaje - latami (Mark napisal slowa w latach 70tych). Mimo wszystko jest jednym z prostszych do nagrania
W końcowej części, Mark zabrał nas do najmniejszego pokoju nagrań w końcowej części studia, gdzie pracuje Guy. Znajduje się tam kilka gitar, krzeseł, i konsoleta. Mark opowiedział, że w tym wlaśnie pokoju on i Guy aktualnie pracują nad piosenkami na nową płytę. Wówczas wziął swoją gitarę Les Paul z 1958 („ten staruszek” – jak to Knopfler zabawnie mówi) i ruszył, by podłączyć gitarę do pieca w studiu nr 1, aby pokazać, że dźwięk gitary powraca do studia, w którym był Guy, poprzez głośnik wmontowany w ścianę. To było fantastyczne!
Nadszedł czas, w którym Mark musiał wrócić do pracy, a ja nie chciałem tego opóźniać. Więc pożegnałem się z Guyem i Markiem i podziękowałem im. Moja ukochana żona wyczuła ogrom mojego szczęścia i po jej policzkach stoczyły się łzy. Robyn wyprowadziła nas na zewnątrz i powróciła na ulicę. Było to czterdzieści minut, które zapamiętam do końca życia. Wszedłem do budynku, w którym oczekiwała na mnie moja gitara, by zobaczyć jak Mark Knopfler podpisuje ją własnoręcznie i zrobić sobie z nim kilka zdjęć. Dziesięc minut szczęścia. Mark spędził z nami czas, który mógł przeznaczyć na coś zupełnie innego, wypił z nami capuccino i dał nam możliwość zwiedzenia studia, co przyczyniło się do tego, by moja wyprawa stała się absolutnie wyjątkowa. Dziękuję wszystkim, którzy umożliwili mi jej odbycie:
Terry'emu Kilburn'owi - za zareklamowanie aukcji internetowej na MKNews, bez czego nigdy nie dowiedziałbym się o niej.
Sarze i Marie-Louise z AMREF za pomysł aukcji, współpracę z managementem Marka i przybycie na spotkanie, by zrobić kilka zdjęć.
Lisie i Lauren z 'Paul Crockford Management' za aranżację spotkania.
Robyn, asystentce Marka za wytworzenie niesamowitej atmosfery spotkania.
Guyowi Fletcherowi za uzupełnienie naszej podróży koncertem i cappuccino.
Wszystkim naszym przyjaciołom w Mussuola, którzy zainteresowali się moim urodzinowym marzeniem, i pomagali nam przy dzieciach podczas naszej nieobecności.
Fantastycznie jest teraz grać na tej gitarze.
Trzy tygodnie po naszej wizycie, British Grove Studio zostało zwycięzcą prestiżowego plebiscytu na najlepsze studio. Czuję się jeszcze bardziej zaszczycony, że mogłem odwiedzić te miejsce.
(Tekst przetłumaczony z pomocą BETa
Z góry przepraszam za wszystko, co brzmi nie po polsku )Kiedy Marc spotkał Marka
Początek historii
Ta historia ma swój początek 20 lat temu, gdy byłem jeszcze francuskim nastolatkiem I często chodziłem do miejskiej biblioteki, by pożyczać nagrania I cieszyć się dźwiękami rock’n’rolla I bluesa na wyciągnięcie ręki. The Beatles, Jimmy Hendrix, Eric Clapton i Stevie Ray Vaughan królowali na mojej liście, lecz pewnego dnia mój przyjaciel zapoznał mnie z muzyką zespołu, która na zawsze odmieniła moje życie: Dire Straits. Był rok 1989 i spóźniało się wydanie fenomenalnego albumu “Brothers in arms”, ale zdążyłem wtedy przesłuchać wszystkie poprzednie płyty. Kilka lat później, zobaczyłem Dire Straits na koncercie we francuskim Grenoble podczas On Every Street Tour. Szybko zauroczył mnie lider Dire Straits, Mark Knopfler, i jestem jego fanem od ostatniej płyty tego zespołu. Jego muzyka wciąż odgrywa ważną rolę w moim życiu i jestem dumny, że ten mężczyzna nieprzerwanie tworzy tak wspaniałe utwory.
Podczas nagrywania płyt, Mark współpracował z producentami gitar Fender i Martin, by zaprojektować limitowane serie z autografem. Odkąd, dzięki Knopflerowi, sam sięgnąłem po gitarę, wiedziałem, że muszę mieć jeden egzemplarz z sygnaturą dla siebie. Kilka miesięcy wcześniej obchodziłem urodziny i moi przyjaciele spytali o wymarzony prezent. Zdecydowałem, że nadszedł czas, by podjąć działania mające na celu zdobycie gitary Mark Knopfler Fender Stratocaster z jego autografem zanim będzie za późno. Knopfler własnoręcznie złożył autograf na jednej z tych gitar i ofiarował fundacji udzielającej medycznej pomocy mieszkańcom Afryki. Była to część charytatywnej aukcji Katine: It Starts with a Village. Gitara została wystawiona na eBay’u i szczęśliwie zostałem zwycięzcą aukcji. Dodatkowo, po wymianie kilku e-maili, zostałem zaproszony do studia British Grove, by 23.01.2009 odebrać gitarę i spotkać się z samym Markiem Knopflerem.
Kierunek Londyn
Wspólnie z moją żoną, Jennifer, stwierdziliśmy, że ta podróż może być doskonałym prezentem na dziesięciolecie naszej znajomości i dziewięciolecie naszego ślubu przy dźwiękach soundtracku Marka Knopflera „The Princess Bride”. Opuściliśmy Missoula w stanie Montana 20.01.2009, dokładnie wtedy, kiedy Barack Obama został wybrany na prezydenta, aby dzień później przenieść się do Białego Domu. Tego wieczora uczestniczyliśmy w bankiecie i koncercie zespołu Garry Grainger Blues Band w klubie Eel Pie. W zespole grają członkowie bandu Marka Knopflera: Danny Cummings I Guy Fletcher. Ten drugi współpracuje z Knopflerem od wczesnych lat 80-tych i jest bardzo lubiany wśród jego fanów. Utrzymuje z nimi kontakt poprzez prowadzenie własnych dzienników ze studia nagraniowego i tras koncertowych. Następny dzień spędziliśmy na zwiedzaniu Zamku Windsorów w oczekiwaniu na spotkanie w British Grove Studio.
Spotkanie
Jakim sposobem pokonać stres towarzyszący spotkaniu z człowiekiem który od 20 lat kształtuje twój gust muzyczny? Cóż, nie zastanawiałem się nad tym przed spotkaniem, ale przestałem się denerwować, kiedy Mark wytworzył spokojną i komfortową atmosferę, która przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Cofnijmy się do początku…
Aby zyskać na czasie, przybyliśmy do studia 30 minut wcześniej. Zostaliśmy na zewnątrz i zrobiliśmy kilka zdjęć. W tym samym momencie nadjechał człowiek na czerwonym skuterze (identycznym jak ten na obrazie „Four Lambrettas and Three Portraits of Janet Churchman” John’a Bratby, który został użyty na okładkę płyty Kill To Get Crimson) i zadzwonił do studia. Kilka minut później tak jakby otworzyło się duże okno i skuter wjechał do środka – scena wyglądała jak z wzięta z filmów o Jamesie Bondzie.
Nadszedł moment spotkania, więc I my zadzwoniliśmy do drzwi. Otworzył nam drzwi mężczyzna i zaprosił nas do głównego pokoju, gdzie czekała na nas Robyn, asystentka Marka, która natychmiast załagodziła atmosferę. Gawędziliśmy z nią przez chwilę, po czym zaproponowała nam kawę. Ochoczo się zgodziliśmy i wkrótce przenieśliśmy się na górę. Na schodach wpadliśmy na Guya Fletchera, tego samego Guya Fletchera, na którego koncercie byliśmy kilka nocy wstecz, i który powiedział, że przygotował dla nas cappuccino. Byłem tak podekscytowany, że w pełni nie zarejestrowałem tego, co Guy do nas powiedział, dopiero moja żona rozjaśniła mi, że to on zrobił nam kawę. Czy to nie fantastyczne?
Przenieśliśmy się do ogromnego pokoju z dużym stołem, na którym leżał futerał, i po mojej prawej stronie na całej ścianie, ogromny obraz użyty na okładce „Kill to Get crimson”. Byłem tym tak zachwycony, że gdy wszedłem do pokoju, miałem wilgotne oczy. W takim stanie nie mogłem więc zorientować się, że Mark stoi tuż za mną, na chodniku w kuchni w pokoju naprzeciwko. Podszedł przywitać się z nami, i po krótkiej pogawędce, zachęcił nas do wypicia kawy, i rozpoczął rozmowę. Dość szybko podszedł do stołu i po otwarciu futerału, wyciągnął ze środka ognisto czerwoną gitarę Fender Stratocaster I wręczając mi ją, powiedział, że to właśnie jest moja nagroda. Wyznał, że jest naprawdę szczęśliwy, że firma Fender wpadła na pomysł wyprodukowania gitar z jego podpisem, i, że o wiele lepiej spisują się te właśnie gitary, niż stare. Pokazał mi, jak prawidłowo używać Fendera. Gdy zapytałem, czy mógłby coś zagrać, z radością zgodził się, ale powiedział, że będziemy musieli przejść do innego pokoju, ponieważ tutaj nie ma pieca.
Kawa się powoli kończyła, więc Mark pokazał mi ekspres do kawy (prawdziwa maszyna z mlynkiem i wloskimi ziarnami kawy). Mówił, że to pomaga w dobrym traktowaniu swoich pracowników, co jest wbrew normom, a to pomaga w dążeniu do realizacji planów. Teraz myślę o Marku i Guy’u za każdym razem, gdy robię espresso w swojej własnej maszynce. W tym momencie weszła Marie-Louise, reprezentantka fundacji. Mark stwierdził, że fantastycznym pomysłem było zorganizowanie aukcji w okolicach Bożego Narodzenia I zapytał o efekty pracy. Wspomniał też w słowach krytyki o niedawnym przypadku defraudacji pieniędzy przeznaczonych dla organizacji charytatywnej (nagłośnił to Bernard Madoff). Widać, że Knopfler głęboko angażuje się we wszelką możliwość pomocy.
Gdy cappuccino się skończyło, Marie-Louise wraz z moją żoną rozpoczęły robienie zdjęć Markowi i mi ze świeżo nabytą gitarą. Następnie Robyn przejęła aparat mojej żony, która stanęła do wspólnego zdjęcia ze mną i Markiem. Wreszcie on zaprowadził nas na dół, aby móc zagrać dla nas na gitarze. Pokój, do którego nas zaprowadził, jest okrągły, z dużym pomieszczeniem w centrum i kilkoma małymi pokojami na zewnątrz (ze Studia 1 Guy Fletcher prowadzi swój dziennik). Mark wyjasnia ze sciany można ustawiac tak, by pokoje były otwarte, jeśli potrzeba dużo miejsca, bądź zamknięte, jeśli potrzebna jest izolacja. Dodatkowo na ścianach ponad naszymi głowami porozwieszane są urządzenia zwane „flap”, które zmieniają dźwięk. Knopfler pokazał mi także swój wzmacniacz otoczony mikrofonami rejestrującymi – mikrofony stoją dokładnie naprzeciwko Marka, by „łapać” dźwięk prosto z głośnika. Kolejne mikrofony porozstawiane są pośrodku pokoju – one wyłapują dźwięki gitary i wzmacniacza. Z całego pomieszczenia.
Mark zawołał Saggers Glenn’a z ekipy technicznej, by pomógł podłączyć moją gitarę do pieca bez ingerencji w konfigurację. Knopfler rozpoczął strojenie mojej gitary, byłem tym tak zafascynowany, że nie mogłem wypowiedzieć ani słowa. Stwierdził, że gitara jest już dobra i że pozwoli uzyskać odpowiednie dźwięki. Odpowiedziałem, że odpowiednie dźwięki z tej gitary potrafi wydobyć tylko Mark. Robyn przyniosła kilka markerów, i próbowała znaleźć odpowiednie miejsce na podpis. Poprosiłem więc, aby jako dedykację zamieścił: „As you wish” z filmu „Princess Bride”, abym nigdy nie zapomniał o dniu, w którym spełniły się moje marzenia. Mark stwierdził jednak, że przyjdzie dzień, w którym pożałuję treści tego napisu, i sądzę, że miał rację. Wolne miejsce zostało już wypełnione – autograf wygląda doskonale. Przy wyjściu ze studia udałem się do Glenna, by powiedzieć mu, że doceniam jego wpisy na Forum Guya. Glenn zażartował, że to wszystko jest wytworem wyobraźni Fletchera.
Kiedy pomyślałem, że już nic lepszego nie może się przydarzyć, Mark zabrał nas do studia nr 2 po drugiej stronie okna wychodzącego ze studia nr 1 i opisał wyposażenie, w którym spotykały się ze sobą nowe i stare elementy techniki: konsole, komputery, półki, kasety, etc. Radzilbym kazdemu kto szuka więcej informacji na temat studia, zajrzeć do dziennika Guya Fletchera, który opisuje je o wiele lepiej niż ja. Mark przyznaje, że to studio jest dla niego jak zabawka i kocha je do tego stopnia, że możliwość oprowadzenia nas po studio sprawia mu prawdziwą przyjemność. I z tą samą radością opisuje proces powstawania piosenek, z których każda wymaga innego podejścia autora. Z jakiegoś powodu przyszło mi do głowy „Secondary Waltz” w wersji z lat ’90, zupełnie innej, niż ta, która znalazła się na najnowszej płycie. "Mark powiedział, że takie piosenki powstaja gdy zbierze się kilku muzykow w pokoju i po prostu zaczna grac. To fascynujace jak ten utwor powstaje - latami (Mark napisal slowa w latach 70tych). Mimo wszystko jest jednym z prostszych do nagrania
W końcowej części, Mark zabrał nas do najmniejszego pokoju nagrań w końcowej części studia, gdzie pracuje Guy. Znajduje się tam kilka gitar, krzeseł, i konsoleta. Mark opowiedział, że w tym wlaśnie pokoju on i Guy aktualnie pracują nad piosenkami na nową płytę. Wówczas wziął swoją gitarę Les Paul z 1958 („ten staruszek” – jak to Knopfler zabawnie mówi) i ruszył, by podłączyć gitarę do pieca w studiu nr 1, aby pokazać, że dźwięk gitary powraca do studia, w którym był Guy, poprzez głośnik wmontowany w ścianę. To było fantastyczne!
Nadszedł czas, w którym Mark musiał wrócić do pracy, a ja nie chciałem tego opóźniać. Więc pożegnałem się z Guyem i Markiem i podziękowałem im. Moja ukochana żona wyczuła ogrom mojego szczęścia i po jej policzkach stoczyły się łzy. Robyn wyprowadziła nas na zewnątrz i powróciła na ulicę. Było to czterdzieści minut, które zapamiętam do końca życia. Wszedłem do budynku, w którym oczekiwała na mnie moja gitara, by zobaczyć jak Mark Knopfler podpisuje ją własnoręcznie i zrobić sobie z nim kilka zdjęć. Dziesięc minut szczęścia. Mark spędził z nami czas, który mógł przeznaczyć na coś zupełnie innego, wypił z nami capuccino i dał nam możliwość zwiedzenia studia, co przyczyniło się do tego, by moja wyprawa stała się absolutnie wyjątkowa. Dziękuję wszystkim, którzy umożliwili mi jej odbycie:
Terry'emu Kilburn'owi - za zareklamowanie aukcji internetowej na MKNews, bez czego nigdy nie dowiedziałbym się o niej.
Sarze i Marie-Louise z AMREF za pomysł aukcji, współpracę z managementem Marka i przybycie na spotkanie, by zrobić kilka zdjęć.
Lisie i Lauren z 'Paul Crockford Management' za aranżację spotkania.
Robyn, asystentce Marka za wytworzenie niesamowitej atmosfery spotkania.
Guyowi Fletcherowi za uzupełnienie naszej podróży koncertem i cappuccino.
Wszystkim naszym przyjaciołom w Mussuola, którzy zainteresowali się moim urodzinowym marzeniem, i pomagali nam przy dzieciach podczas naszej nieobecności.
Fantastycznie jest teraz grać na tej gitarze.
Trzy tygodnie po naszej wizycie, British Grove Studio zostało zwycięzcą prestiżowego plebiscytu na najlepsze studio. Czuję się jeszcze bardziej zaszczycony, że mogłem odwiedzić te miejsce.
We talked of looking just out of town
Now it's looking like a dream shot down
I still believe that there's somewhere for us
But now it's something that we don't discuss
And you're the best thing I ever knew
Stay with me, baby, and we'll make it to
We'll make it to
Tu można kupić moją książkę
Księgarnia Wydawnictwa Radwan - Aparatka
Now it's looking like a dream shot down
I still believe that there's somewhere for us
But now it's something that we don't discuss
And you're the best thing I ever knew
Stay with me, baby, and we'll make it to
We'll make it to
Tu można kupić moją książkę
Księgarnia Wydawnictwa Radwan - Aparatka
